Կինը կհևար ու կարտասվեր, արցունքները զինքը շնչասպառ կընեին, ու բազուկները տարածած' կփնտրեր փոքրիկը:
Սահմռկած, պատերուն կռթնած, անկարող խոսելու ու շարժելու' կհետևեինք կույր մորը շարժումներուն ու սարսափով կխորհեինք այն րոպեին, որ տղուն մոտ պիտի ըլլար ու պիտի ճանչնար զայն, որովհետև, ավա՜ղ, փոքրիկին անտարբերությունը շատ հատկանշական էր մեզի համար…
֊Մեսրո՜պ, Յավրո՜ւմ…:
Ոչ մեկ պատասխան: Ոչ մեկ պատասխան. լռությունը կապարի պես ծանր էր…:
Ու մայրը հասկցավ, որ անգամ մըն ալ խաբված էր իր հույսին մեջ:
Երբ կույրերուն հագուստները բաշխվեցան և ծերեր ու պառավներ հաջորդեցին իրար, դասավորված իրեղենները սպառած էին արդեն: Անհամբեր ու զայրացած' ամբոխը հուսահատության ճիչ մը արձակեց. գիշեր մըն ալ աղտեղության ու ցնցոտիներու մեջ. գիշեր մըն ալ առանց օգնության, առանց շապիկի՜… ալ չէին կարող դիմանալ: Ու մինչ անոնք մեկ կողմ նետած ցնցոտիները կհավաքեին կրկին, մենք գիտեինք, թե դեռ շա՜տ այսպես գիշերներ ունեին անցնելիք:
Տուն դառնալու ատեն ամբոխն անխոնջ համառությամբ կհետևեր մեզի. աչքե կորսնցուցած ըլլալով ընկերուհիս, աճապարեցի սենյակս բարձրանալ պահ մը առանձնանալու և հետևյալ օրվան ստիպողականության վրա խորհելու համար, բայց հոն ալ կանխեր էին մեզի:
- Կարոտությունը ծովի պես մեծ է, հոգերդ առնեմ,-կըսեր տանտիրուհին բացատրելով, որ ոչ միայն նպաստ խնդրողներ կային վերը, այլ նույնիսկ իրարու հետ կռվել, իրարու հետ թշնամացել էին:
Երբ սենյակ մտա, երկու շարքի վրա բոկոտն և թշվառ կիներ կեցած էին. գրեթե անտարբեր իմ երևնալուս, անշարժ կսպասեին, չէին խոսեր, չէին խնդրեր, բայց իրենց աղերսող նայվածքը զիս կտանջեր ու անհանգիստ կըներ գրեթե:
Երկարորեն բացատրեցի իրենց. այլևս բան չէր մնացել տալու,
