Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/120

Ոչ ոք դատապարտեալ,
Ես միայն եմ և այլ ոչ ոք,
Ես ամենայնն և յիս ամենեցուն։
Ոչ հեթանոսք, զի ոչ գիտէին.
Ոչ հրեայք, քանզի կուրացան,
Ոչ տգէտք և խառնիճաղանջք,
Քանզի յիմարք էին իմաստից։

Դ.
Պետ վարժից կոչեցայ յանձինս դատախազ.
Ռաբբի, ոաբբի անուանեցայ,
Եւ զգովեստն առ աստուած եղծի.
Բարի ասացայ առ եղկութեանն ժառանգութիւն.
Սուրբ վկայեցայ ի մարդկանէ,
Որ եմ անմաքուր առաջի աստուծոյ.
Արդար դաւանեցայ ամենայն իրօք ամբարիշտս.
Հեշտացայ ի գովեստ մարդկան,
Զի ծաղր եղէց յատենին Քրիստոսի.
Յաւազանէ կոչեցայ Արթուն,
Եւ ես ի քուն մահու ննջեցի.
Ի փրկութեանն աւուր Հսկող յորջորջեցայ,
Բայց ըզգաստութեանն աչս կափուցի...
ԲԱՆ ՀԲ

Բ.
Ողորմեա՛, տէր, մահու մեղապարտիս
Յաւուր արձակման շնչոյս կենդանութեան,
Մինչ աչացս ողորմագին հայեցուածս
Ի բարձունս կողկողիցի,
Զբազմարկածեան ուղւոյն զանզերծ ընթացիցն
Զանփախչելին ճանապարհ յաչս բերելով,
Մտացս տեսմամբ ամենայնիւ վտանգեալ.
Եւ ի յերդ բնակութեան յարկիս նկատեալ յելիցն շաւիղ,
Թշուառացեալ կիսամեռութեամբ,
Դիմօք այլայլութեան, տատանմամբ մատանց,
Կարկամ հառաչմամբ, նուազ հեծութեամբ,
Նրբական ձայնիւ, յոգի թախծութեան
Յոգնամասնեայ տարակուսանաց՝