մասում ինքնապաշտպաներն ամրապնդեցին Հայի բազար, Լուլիդազ, Ղոզլու և Դարաջանլի գյուղերում693։
1993 թ. փետրվար-մարտ ամիսներին մարտական գործողությունները նոր թափով վերսկսվեցին Մարտակերտի շրջանի տարածքների հետագա ազատագրման և Ադրբեջանի զինված ուժերի Լաչին-Քելբաջարյան խմբավորման ջախջախման ուղղությամբ։ 1993 թ. մարտի 27-ից մինչև ապրիլի 5-ը ղարաբաղյան ուժերի ճնշման տակ հակառակորդը ստիպված թողեց Լաչինի և Քելբաջարի տարածքները։
Հայկական զորամասերի հանդուգն գործողությունները խուճապ են առաջացնում թշնամու ճամբարում։ Թուրքիայի վարչապետ Սուլեյման Դեմիրելը հանդես եկավ հայտարարությամբ, որ հայերի հետագա հարձակումները լցնում են Թուրքիայի համբերության բաժակը։ ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհուրդը մերժեց Թուրքիայի ներկայացուցչի առաջարկությունը՝ Քելբաջարյան ռազմագործողությունը որակելու որպես ագրեսիա։ Շուտով ռուսական կառավարության բռնած կոշտ դիրքը ամեն ինչ դրեց իր տեղը. քաշվեց Թուրքիայի սանձը։
Ադրբեջանը նորից ստիպված էր ուտել իր բրդածը։ Լարվածության ուժեղացում նկատվեց նաև հարավ-արևելյան ռազմաճակատում։ Հադրութի և Մարտունու պաշտպանական շրջանների զորամասերը դիմագրավելով հակառակորդի կողմից ձեռնարկված հարձակման բոլոր փորձերը, անցան հակահարձակման և վերացրին Ղաջար, Գովշաթլու, Դիվանլար բնակավայրերում տեղակայված կրակակետերը։
Հուլիսի 12-ին երկրորդ, երրորդ, հինգերրորդ պաշտպանական շրջանի ուժերի մի մասը և կենտրոնական ուղղության զորամասերը սկսեցին Մարտակերտ քաղաքի ու շրջանի ազատագարման խոշորամասշտաբ գործողությունը։ Համառ մարտերից հետո հայկական զորամասերը դուրս եկան Աղդամ-Մարտակերտ ճանապարհի բնագիծը։ Մարտական գործողություններ ծավալվեցին նաև Մարտունու, Կուբաթլուի և Ջեբրայիլի շրջաններում։ Այստեղ ձգվեցին հակառակորդի ուժերի զգալի մասը, դրանով իսկ բարենպաստ պայմաններ ստեղծվեցին գլխավոր խնդիրն ավարտելու՝ Մարտակերտի
