ծվծվում, այնինչ շուրջը, գետը մռլտոցով քարերն է կրծում։
— Անդո, ա՜յ էն մեկին կարաս խփես...
Անդոն կուզեկուզ մոտենում է, փոքրիկ խիճը ձեռքին։ Ու միշտ ջրածիտն ազատվում էր անակնկալ վտանգից։
— Թե իմացար նրանք որտեղ են քնո՜ւմ...
— Նրանք չեն քնում...— Եվ Անդոն լեզվով ծպծպացնում է, գլուխն օրորում։
— Նրանք ջրի վրա ճոճք են շինում, մեջը քնում...
Թե Զիզին թողար մթնով գայի... Բոլորին էլ կբռնեի...
— Բա լիսեմնը...
— Լիսեմնը էստեղ չի գալիս... Նրա տեղը վերի ձորն է...
Ժայռերի ստվերոտ կողերը մամուռով է պատած։
Ջրի ցնցուղները թռչում են վերև, հասնում նրանց... Ու երբ ժայռի տակով կուզեկուզ անցնում ենք, մամուռիր ջուրը արճիճի ծանրությամբ կաթում է մեր բաց գլխին։
— Էն ի՞նչ էր ֆշշաց...
— Սո՜ւս... օձ կլինի․․․ էստեղ օձի բներ են։ Որտեղ քեղ կա, էնտեղ էլ օձը...
Ու սարսափով, վախից զգուշ կոխելով ցատկում ենք քարից քար, ընկնում գետափի բանուկ ճանապարհը։
— Անդո, քեղն ո՞վ է տնկում...
— Օձերը,— լրջությամբ և մեծի տոնով պատասխանում է ընկերս։ Եվ հավատը, որ օձը հողի մեջ թաղում է քեղի սերմը, ինչպես կոտեմը մեր բոստանում, ու հետո ծլում է, մեծանում լայնեզր, ճեղքված տերևներով քեղը, թփակալում և անանցանելի դառնում, և վտանգավոր, որովհետև նրա տերևի կպած տեղը մրմռում է, բշտիկներ են առաջանում.— այդ հավատը արմատանում է ինչպես թուփը, որի մագիլները կպել են ծանր քարին։
— Անդո, էդ քեզ ով է ասել.․ ․
