— Չոլախ Եգորը...
— Բա նրան ով է ասել...
— Ո՞վ պիտի ասի.․. Իրա գլխիցն ա դուրս բերել։ Ինչքա՜ն բան գիտի էն չոլախը...
Ու Նեղին դեռ չհասած, շորերս մաշկում ենք, կռնատակին դրած վազում։ Իսկ Նեղն արդեն լիքն է արևից խանձված մանուկներով։
Անդոն քարից քցում է իրեն, օդի մեջ պտույտ անում և թաղվում փրփուրի ամենախոր տեղը... Ապա գորտի նման դուրս է թռչում և պառկում քարի վրա, արևի տակ։
— Անդո, կովը քեղ կուտի՞։
— Չէ․․․ Կսատկի։
— Գոմե՞շը...
֊ Չէ՝։
— Ձի՞ն։
— ՉԷ՛․․. Մենակ ուղտը կուտի։
— Բա նա չի՞ սատկում։
— Չէ՛․․․ Ուղտը ոչ օձից է վախում, ոչ քեղից։ Նրա թուքը որ երեսիդ կպչի կվառի։
— Ո՞վ ասեց էդ․․․ Չոլա՞խը։
— Չէ, ուղտապանից եմ իմացել։
Եվ նորից ցատկում է դեպի փրփուրը։
Մեր լողալուն չափ սահմանը կապտկելն էր։ Խշրտոցով իրար էին կպչում մեր ատամները, և ինչքան էլ սեղմում էինք ծնոտներս, չէր հաջողվում ատամների կտկտոցին վերջ տալ։ Արևը թեքվում էր, ստվեր էր ընկնում գետի վրա, ու սկսվում էր բարակ քամին։
— Է, հերիք... Դո՜ւրս եկ։
Վերադառնում ենք այգիների ճանապարհով։ Քար ենք քցում ա՜յս թթենուն, ա՜յն ընկուզենուն, ցանկապատի վրա կախ ընկած մոշն ենք ուտում, ամեն աղբյուրից ջուր խմում, մինչև հասնենք կամուրջի գլուխը։
— Անդո, Անա զիզին հրեն դռանը։
