Ցածր կտուր էր, ներքևը բարդիներ, որոնց տերևները հազիվ էին դողում հովից:
— Լավն է մեր քաղաքը, չէ՞...— Հոգնած հարցրեց Լուսիկը։ Լևոնի պատասխանը քաղաքին չէր վերաբերում: Լուսիկի դեմքին կարմիր պուտեր էին, գիշերվա հետքերը:
— Իջնենք սառը ջրով լվացվենք...
Բարդիների տակով գնում էր ջուրը։ Մի կին ջուր էր առնում, քանի մարդիկ չէին զարթնել, և չէր պղտորվել առուն։ Նա նայեց, հասկացավ և ժպտալով ասաց.
— Փեշքիր բերե՞մ...
— Ո՞վ է,— լսվեց մի ձայն տախտակների կույտի հետևից: Լևոնը կանգնել էր պատի վրա և կիսամութում հիմքերի ձևից, գերաններից փորձում էր հաշվելու սենյակների թիվը: Մի ստվեր, գորշ անձրևանոցի մեջ փաթաթված մոտեցավ:
— Բարև, ընկեր...
— Բարև: Ով ե՞ս,— հարցրեց անձրևանոցի մեջ փաթաթվածը:
— Շենքին էի նայում...
— Վա՛յ ընկեր Լևոն, չճանաչեցի... Ներողություն: Գնանք, գնանք բուդկան... Կրակ եմ արել,— և մարդը նորից մեկնեց ձեռքը, իջեցրեց նրան պատից:
— Ձայնը ծանոթ է... Բայց չեմ հիշում,— մտածեց Լևոնը և խոսքը փոխեց շենքի վրա:
— Ի՞նչ շենք է...
— Սա, ընկեր Լևոն... Բնակշինկոոպն է շինում...
Համա ասում են ուսումնարան է: Էդքանը մեզ հայտնի չի։ Էլ ոնց եք։ Լա՞վ եք։ Մի անգամ ձեզ տեսա, ասի մոտենամ, մեկ էլ... Հա՛, հրես իմ բուդկան....
Նրանք տախտակների ետևն անցան: Մարդը տաշեղներից կրակ էր արել, վրան թեյամանը կախել...
— Հիմա էլ ըստի եմ բանում... Գիշերապահ եմ։
Կրակի մոտ ճանաչեց: Օսեփն էր, ղազախեցի Օսեփը։ Երեք տարի առաջ նրա սենյակն էր մտել տրեխներով,
