է պահում, առաջվա պես գյուղում ինքնիշխան չի, րայց էլի հին շարժ ու ձևը չի մոռացել։
Եթե մի մարդ է գալիս գյուղում ժողով անելու, նա խեղճ է ձևանում։ Տուրքն իջեցնելու համար շրջգործկոմին դիմում է տալիս, հնամաշ չուխա է հագնում,— բայց գյուղի երեխեքն էլ գիտեն, որ Զաքու սնդուկներում պահած բան շատ կա, նրա տավարը մի քանի տուն կպահի։
Ամարին Ջավահիրը — սրա-նրա տան հաց թխող, լվացքին օգնող մի այրի կին, որին Զաքու կինը միշտ կանչում է ու մի փոր հացով ամբողջ օրն աշխատացնում,— Ամարին Ջավոն շատ լավ գիտի Արաբաջու խալու և կարպետի հաշիվը։
— Կռներս կոտրատվեցին նրա խալիքը լվանալով,— ասում է նա հարևան կանանց։
***
Ջավոյի տղան՝ Օվիսը, Արաբաջու տանը նոքար էր։ Ջավոն շատ աղաչեց Զաքուն, որ Օվիսին վերցնի։
— Չի լինի,— ասում էր Զաքին,— քո տղան շատ ա կապը կտրած։ Իմ նոքարը պիտի խոնարհ լինի։ Ա՜յ, տես Օրուջը, հալալ ծիծ կերած ա...
Օրուջը նրա թուրք նոքարն Հր։ Եվ այդ ասելով նա կանչեց.
— Օ՜րուջ...
— Համմե, աղա,— պատասխանեց Օրուջն ու ծլունգ, կանգնեց նրա առաջ ամաչկոտ հարսի պես։
— Գոմը լավ սրբի՛ր,— ասաց Ջաքին, հենց այնպես, մի հրաման տված լինելու համար։ Օրուջը գլուխը կախ հեռացավ, ցախավելը վերցրեց և գնաց սրբած գոմը մեկ էլ ավլելու։
Գործին միջամտեց և Զաքու կինը։ նա էլ խնդրեց.
— Հաց չունեն ուտելու, դե ո՞նց անեն,— ասաց նա այն ժամանակ, երբ ամուսինը մեղմացել էր, չարություն չկար սրտում։
Զաքու կինը վաղուց էր նկատել, որ ամուսինը խաղաղ և զիջող է այն ժամանակ, երբ շաքար է ջարդում իր ձեռքով և մանր կտորներ անելով տալիս է նոքարին կամ երբ չոր հաց է փրթում յուղոտ ապուրի մեջ և հինգ մատով իր փրթոշը խառնում։ Այդպիսի մի օր էլ նա իր համաձայնությունը տվեց։
