«Բայց մենք այդ ճակատագիրը փոխեցինք,— գոչեց Միհրանը, երկու բազուկները երկարելով դեպի հանդիսականները,— մենք՝ աշխատավորնե՛րս, մենք տեր դարձանք այդ ճակատագրին, և թո՛ղ այլևս համարձակին մեր ձեոքեն խլելու մեր բախտը տնօրինելու կամքը»։
Սրահին մեջ խուլ մռնչյուն մը պատասխանեց Միհրանի
մարտահրավերին։
«Արյան հորձանքի մեջ, մեր կյանքի և արյան գնով կոփեցինք
այդ կամքը և մեր վճռական որոշումը, մենք ենք
այլևս տերը մեր ճակատագրին։
«Այնտեղ, մեր հայրենի երկրին մեջ,— ըսավ անիկա,—
հայ բանվորը և գյուղացին ահեղ պայքարներով ձեռք բերին
իրենց բախտը տնօրինելու իրավունքը»։ Անիկա բացատրեց,
որ հայ աշխատավորը կրցավ այդ ընել շնորհիվ հեղափոխական
Ռուսաստանի և անդրկովկասյան պրոլետարիատի
եղբայրական օգնության։
«Մենք՝ բուռ մը ժողովուրդ,— ըսավ ան,— դուրս եկած
զարհուրելի կացություններե, այսօր մաս կկազմենք այն
կարմիր և պրոլետարական բանակին, որ անսահման զոհողություններով, պայքարով և հերոսական աշխատանքով կկոփե
մարդկության ապագան, ճամփա կհարթե, ուղեցույց
կհանդիսանա։ Այս է փառքը, մեր ազգային հպարտությունը…»։
Միհրանի այս խոսքերուն հազարավոր գլուխներ բարձրացան,
և ամենքը ներուժ նայվածքով կնայեին անոր բարձր
հասակին, որ կարծես կսլանար դեպի վեր, և կսևեռեին անոր
նիհար և դժգույն դեմքը, որ կարտահայտեր ծայրահեղորեն
լարված կամք։
«Եվ թող համարձակին,— ըսավ ան,— հայ և օտարազգի
հակահեղափոխականները իրենց արյունոտ ձեռքերը երկարել
մեր հաղթական խորհրդային Հայրենիքին։ Թող համարձակի՛ն
և այն ատեն կտեսնեն, որ մե՛նք՝ արևմտահայ ժողովուրդի
վերջին բեկորներս, գաղութահայ գիտակից և կազմակերպված աշխատավորությունը պողպատե կամքով, հզոր
բազուկով առաջին գիծերուն վրա կկանգնինք պաշտպանելու
