կրկին իջան՝ սայլը տանելու տիրոջը։ Անոնք խոստացան մետրոյով շուտով վերադառնալ և միասին երթալ ճաշելու։
Այդ միջոցին Վիկտորյան՝ առանց շունչ առնելու, արկղները
պարպեց, անոնցմով բազմոց մը շինեց սենյակին
անկյունը, ծածկեց մաշած, բայց մաքուր շերտավոր կտավով,
բարձերը դրավ և հրավիրեց Բարպան նստիլ անկյունը:
- Է՛հ, Բարպա՛,– ըսավ ան,— տետերկին մի կենար,
նստե անկյունը, հիմա քեզի մեր գիտցածին պես խահվե
մըն ալ կեփեմ։
Վիկտորյան ալկոհոլի ամանին վրա դրավ ճեզվեով ջուրը
և ազատ մնացած արկղով սեղանիկ մը կազմեց, որ դրավ
բազմոցին քովը, Բարպային առաջ։ Բարպան վերարկուն,
հետո կոշիկները հանեց և գուլպաներով ելավ նստեցավ
բազմոցին անկյունը։
Անոր սիրտը լեցուն Էր շփոթությամբ և անձկությամբ:
Իր երևակայած, իր պատկերացուցած Փարիզը չէր գտեր
ան։ Կարծես թե սոսկալի արկածներու հետևանքով ինկեր
էր անծանոթ և անհրապույր ափի մը վրա և շրջապատված
էր խորհրդավոր սպառնալիքներով… Բայց անիկա գտեր էր
իր Յորկին և Յորկիով գտեր էր նաև Վասիլը… ու այդ մտածումը
հուզմունք և խանդաղատանք կպատճառեր իրեն: Յորկին
ոչ միայն ֆիզիկապես կնմաներ հորը, ոչ միայն անոր
ձայնին մեջ կգտներ Վասիլի ձայնին շեշտերը, այլև, կարծես,
միջահասակ, թիկնեղ, սևաչվի այդ երիտասարդը
մարմնացումն էր Վասիլի ամենաբարձր գաղափարներուն և
ամենաազնիվ ձգտումներուն։
Վիկտորյան ափսեի մը վրա երկու սուրճի բաժակները
դրած բերավ Բարպային։
- Ես խմած եմ, բայց քեզի հետ խահվե մը կխմեմ,–
ըսավ ան։
Բարպան՝ լուռ և մտախոհ, վերցուց իր բաժակը։
- է՛հ, վերջապես քու մուրազիդ հասար, Բարպա, Ֆրանսայի
հողին վրա ենք,– ըսավ Վիկտորյան բարյացակամությամբ։
Բարպայի մեկ հոնքը բարձրացավ ճակատին վրա. անիկա
սուրճի բաժակը դրավ ափսեին մեջ, սեղանին վրա և
