ազատ չէր, ենթարկված էր իր ստորադասյալին։ Բարպան ոստիկանապետի վերաբերմունքեն զգացվեցավ։ Պատահած անիմաստ դեպքը, որուն համար խստորեն ինքզինքը կմեղադրեր, սպասման երկար և ճնշող ժամերը, ֆիզիկական հոգնությունը, մաքուր օդի պակասը, այղդ բոլորը միացած, ընկճեր էին Բարպան։ Անիկա դարձավ ոստիկանապետին և փխրուն ձայնով ըսավ.
— Ես կընդունիմ, որ իմ վարմունքը անվայել էր…
— Ա՜ հ, կընդունի՜ք…—ըսավ պաշտոնյան հեգնությամբ։
— Լա՛վ, թողե՛ք, որ խոսի, — միջամտեց ոստիկանապետը:
Բարպան խոր արհամարհանքով նայեցավ պաշտոնյային
և դառնալով ոստիկանապետին՝ շարունակեց.
— Բայց կխնդրեմ, որ մտնեք իմ դրությանս մեջ. ստի¬
պողական գործ ունեի…
Պաշտոնյան, կարծես, օդին մեջեն որսաց Բարպային
խոսքերը։
— Ի՛նչ գործ ունեիք,— հարցուց ան և երկար ու նիհար
բազուկները ծալելով կուրծքին վրա, սպասեց պատասխանին։
— Իմ աշխատած տեղս,— ըսավ Բարպան, միշտ դառնալով
դեպի ոստիկանապետը։
— Ուրեմն վճարված աշխատանք կկատարե՞ք,— հարցուց
պաշտոնյան՝ աչքերը քթթելով։
— է՜հ, լա՛վ, մի՛ ընդհատեք,— դարձյալ միջամտեց ոստիկանապետը։
— Բայց, բայց…— ըսավ պաշտոնյան, զայրույթեն գրեթե
կակազելով։ Անիկա սեղանին վրայեն վերցուց Բարպային
ինքնության թուղթը, բացավ էջ մը և ցույց տվավ երկու
էջերուն վրա տարածված և կարմիր մելանով դրոշմված բառերը՝
«Այս քարտը կրողը վարձքով աշխատանք ընելու իրավունք
չունի»։
Բարպան այդ գիտեր, բայց որովհետև ո՛ չ պարոն Ռաուլը
և ոչ ալ հայրը իր ժամանակին չէին հետաքրքրված այդ խնդրով,
նույնիսկ անգամ մը պարոն Ռաուլը ըսեր էր, որ այդ
օրենքը անարդար և անիմաստ կհամարեր, Բարպան այլևս
չէր մտահոգվեր։ Իսկ այդ պահուն, տեսնելով պաշտոնյային
չարախնդությունը, ըմբոստացավ և հոնքերը խոժոռելով ըսավ.
