Էջ:Barpa Khachik.djvu/302

նելու, բայց կմերժեր նույն իրավունքը տալ Մաննիկին : Միհրանը զգաց, որ պնդելը ավելորդ Էր, մանավանդ որ Պրագայի ժուռնալիստները ներկայացան, որոնց հետ սկսավ զղաղվիլ հերթապահը։

— Անկարելի Է քեզ մտնել այս դռնեն,— ըսավ Միհրանը Մաննիկին,— և հասկնալի Է, այդ որոշումը մենք հաղորդեր ենք մեր պահակներուն. այսպիսի օրերու մեջ խիստ կարգապահությունը անհրաժեշտ Է, պետք Է հպատակիլ:

— Դուն մտի՛ր, Միհրա՛ն,— ըսավ Մաննիկը՝ աչքերովը ժպտելով,– ես կերթամ հերթի կմնամ։

— Ո՛չ,– ըսավ Միհրանը,— այդ չըլլար, ես քեզ մինակ չեմ թողուր։

— Բայց քանի որ կըսես, թե իմ մուտքս այդ դռնեն անկարելի Է, – ըսավ Մաննիկը, և անոր ձայնը հուզմունքեն կդողար, ինչպես շնչասպառ եղած մեկու մը ձայնը։

— Ես ալ քեզի հետ հերթի կկենամ,- ըսավ Միհրանը։

Անիկա խոսած ատենը գլուխը հակեր Էր, բայց երբ այս վերջին խոսքերը ըսավ, գլուխը բարձրացուց և նայեցավ Մաննիկին։

Անոնց ակնարկները իրարու հանդիպեցան, անոնք կարծես իրար կգտնեին կարոտով, երկար բաժանումե մը ետքը։ Մաննիկի աչքերուն մեջ դեղին արատները պայծառացան, և անոնք կփայլփլեին, ինչպես ժամանակին Մեծ կղզիի մայրիներուն տակ։ Այս այն Մաննիկն Էր և նաև ուրիշ Մաննիկ Էր։ Միհրանին համար այդ կինը կյանքի դառն փորձերն և բովերե անցնելով ամբողջովին այլափոխված Մաննիկն Էր։

— Երթա՛նք,— ըսավ Միհրանը,— տեղ բռնենք։ Մաննիկը այլևս չառարկեց։ Միհրանը բռնեց Մաննիկի ձեռքը, որ տենդ ունեցողի ձեռքի նման տաք Էր, և այդպես անցան մեկ մայթեն մյուսը և կանգնեցան հերթի ծայրը։

Ոստիկանական շղթա մը կերկարեր ամբողջ մայթի երկայնքեն։ Միհրանը նշմարեց, որ սպասողները ստվար մեծամասնությամբ մտավորականներ Էին. անոնց մեջ կային