այժմ ամբողջ նոր սերունդ մը կանգներ Է ոտքի… ան իր մեջ կկրե ինչ որ մեր սերունդը ուներ ամենաազնիվ և ամենաբարձր, և ան կզտե և դեն կշպրտե ինչ որ կար խառն և պղտոր մեր մեջ… և թո՛ղ աշխարհիս վրայեն վերնան բոլոր արյունարբու գազանները, ամեն տեսակի շահագործողները… և այժմ, որդի՛ս, աշխատի՛նք, օրը տարաժամեր Է, և մենք դեռ չենք կատարեր մեր օրական աշխատանքը։
Միհրանը, ոչ առանց հուզմունքի, դիտեց ծերունին, որ
կվերցներ սղոցը։ Արևը հակեր Էր հորիզոնին վրա, և անոր
ոսկի ճաճանչները շեղակի կթափանցեին անտառակի խտությունը
և երկար սուրերու պես կուգային վերջանալու բացատի
գետնին վրա, իրենց ոտքերուն առաջ։
Երբ ծերունին գետնեն գերան մը վերցնելով դրավ կոճղին
վրա, պահ մը կանգ առավ և ժպտուն աչքերով նայեցավ
Միհրանին։ Այդ պահուն բեկբեկ ճառագայթ մը ինկավ
անոր ճերմակ մազերուն վրա, որ փայլփլացին և, կարծես,
արծաթագույն պսակ մը կազմեցին անոբ բարձր ճակատին
շուրջը։
*
* *
Որոշված որը, ժամը հինգին ժամանակները, Մարիան եկավ Մոն-Պոր, հորենական տունը։ Օրը տաք Էր, և նույնիսկ քաղաքի մեջ եղեր Էր տոթ։ Մարիան հագած Էր բաց-դեղին կտավե ամառային թեթև հագուոտ և գլխուն դրեր Էր հարգե լայնեզր գլխարկ՝ ոև թավշյա ժապավենով մը զարդարված։ Անիկա ավանին մեջեն անցած ժամանակ առեր Էր երկու կիլոնոց երկարավուն հաց մը, որ կկրեր բազուկին վրա։ Այդպես թարմագեղ և աշխույժ, Մարիան կարծես կներկայացներ կենդանի պատկեր մը՝ պարզության և համեստության, որ կյանքի սնունդը կկարկառեր իր հարազատներուն:
Առավոտեն ի վեր Միհրանը անհանգիստ անհամբերությամբ
կսպասեր Մարիային՝ քաղաքեն լուրեր ստանալու
համար։ Անիկա, հակառակ իր կամքին, թուլությամբ կաշխատեր
Ռընե Սոլին հետ և նույնիսկ երկար պահեր անգործ
կմնար, անձնատուր իր մտածումներուն:
