Անիկա դուրս ելլելու կպատրաստվեր, երբ դուռը զարնվեցավ։ Վիկտորյան արտորաց դուռը բանալու, և սենյակի սեմին վրա երևցավ Մաննիկը։
Անիկա՝ Մարիան տեսնելով, նախ ընկրկեցավ և հետո
հառաջացավ վախվխելով։
— Ա՜հ, դո՞ւն ես, Մաննի՛կ,— ըսավ Մարիան բուռն
եռանդով, և անոնք իրարու վիզ ինկան և հուզմունքով համբուրվեցան։
— Ո՞ւր է Միհրանը,— ըսավ Մաննիկը, և ան չի հեկեկալու
համար թաշկինակին ծայրը կծամծմեր և փոխնիփոխ,
անձկալի նայվածքով, կնայեր Բարպային, Մարիային
և Վիկտորյային։
— Միհրանը ապահով վիճակի մեջ է, իմ ծնողքիս մոտ
է,— ըսավ Մարիան, երկու բազուկները բանալով և հետո
ավելցուց.— Միհրանը ինքը չափազանց մտահոգ էր քեզ
համար, ես անոր բացարձակ խոսք տվեր էի գալ քեզ գտնել
և քեզմե լուր տանիլ իրեն… Լավ որ եկար, Մաննիկ,– ըսավ
ան,— հազար բան ունիմ ընելիք, և այսպիսով մեկ
կարևոր գործս կատարվեցավ։
Վիկտորյան կրկին առաջարկեց Մարիային նստիլ, իսկ
Մաննիկին նոր աթոռ մը բերավ դրսեն։
— Դո՞ւն ալ միտինգին եկեր էիր,— հարցուց Մաննիկը
Բարպային։
Բարպան Մաննիկին հարցումը չի հասկցավ, և Մարիան
անոր տեղ պատմեց, թե ինչ էր պատահեր Բարպային հետ,
որքան որ հասկցեր էր երկաթագործի կցկտուր խոսքերեն։
— Իսկ դուն ինչպե՞ս դուրս եկար այդ կռվադաշտեն,—
հարցուց Մարիան:— Միհրանը, անշուշտ, հետաքրքիր կըլլա
իմանալու։
Մաննիկը պատմեց, որ ակնթարթի մը մեջ կորսնցուց
Միհրանը և հանկարծ այդ խառնակության մեջ ինքզինքը
զգաց մինակ, բարեբախտաբար, ծերունի մը, որ հետո գիտցավ,
թե պրոֆեսոր էր, թևը մտավ և ըսավ.
— Փոքրի՛կս, մի՛ շարժիր, մի՛ բողոքեր, այսպես մեզ
կկարծեն հայր ու աղջիկ և հանգիստ կթողուն։
Եվ իրավամբ, անոնք անվտանգ անցեր էին Սեն֊Միշել։
