կա պատուհանը փակեց և նետվեցավ խոտե տափակցած անկողնուն վրա, որու խորքերեն երեխայի մեզի հոտ կուգար և ուր անխուսափելիորեն կենթարկվեր լվերու խուժումին։
Երբ այգուն լույսը երևցավ դիմացի տանիքներուն վրա,
Միհրանը իր որոշումը առեր էր. կերթար Մըդոն, և թո՛ղ
պատահեր, ինչ որ պիտի պատահեր։
Պոլ Մարենը առավոտուն գործի երթալե առաջ տեսավ
Միհրանը և հարցուց, թե արդյոք հանձնարարություն մը ուներ։
Միհրանը ըսավ անոր.
— է՜հ, ուրեմն, մոն վիյե, այս իրիկուն ժամը տասեն
հետո ձեր սենյակը կպարպեմ։ Ես կերթամ Մըդոն, մորեղբորս
տունը, այս հանգամանքը պետք է հայտնել ընկերներուն,
անոնք Մըդոնի հասցեն գիտեն։
*
* *
Հոկտեմբերի տասնչորսի երեկոյին, ժամը յոթին, Մաննիկը եկավ Մըդոն։ Անիկա Բարպայի հիվանդության ծանր օրերուն մեծ անձնվիրությամբ օգներ էր Վիկտորյային, հաճախակի եկեր էր այցելության։ Թե՛ Վիկտորյան և թե՛ Բարպան Մաննիկը կհամարեին հարազատ և ամեն անգամուն սիրով և ուրախությամբ կընդունեին անոր այցելությունը։
Մաննիկը այլևս բոլորովին դարձեր էր գիտակից աշխատավորուհի։
Անիկա դուրս էր եկեր ընկճված վիճակեն,
ստացեր էր ինքնավստահություն և եռանդով կաշխատեր թե՛
իր սենդիքայի գծով և թե՛ հայ աշխատավորական կազմակերպություններու
մեջ։ Անոր միտքը զարգացեր էր և շատ
լավ կըմբռներ ներկայացած խնդիրներու նրբությունները։
Բայց ինչ որ հետաքրքրական էր, այն էր, որ Մաննիկը՝
լրջանալով և դառնալով ինքնավստահ, վերստին գտեր էր իր
զվարթությունը, որը թեև կարտահայտվեր ուրիշ կերպ,
բայց, ինչպես կըսեր Վիկտորյան, «տունը կլեցներ արևով»։
Անիկա վստահությամբ կնայեր ներկայի և ապագայի վրա,
և այտերուն փոսիկները հաճախ կկազմվեին, մեծ բերկրանք
պատճառելով Վիկտորյային և Բարպային։
Բայց այդ հոկտեմբերի տասնչորսի իրիկունը Բարպայի
