Էջ:Barpa Khachik.djvu/363

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

տունը բացառապես տխուր էր։ Ծախված կարասիները տարեր էին, և մեկուսացած տունը կարծես կդողար ցուրտ քամիներեն: Խոհանոցին վառարանը չէր վառված, վարագույրները վերցված էին, և Վիկտորյան Միհրանի հետ կմաքրեր պարպված սենյակները։ Իսկ Բարպան՝ լուռ և խոհուն, կանցներ մեկ սրահեն մյուսը, և անոր դեմքին վրա դրոշմված էր զայրույթ և թախիծ։


Մաննիկը հանեց գլխարկը և վերարկուն և անմիջապես ուզեց օգնել Վիկտորյային։


— Չէ՛, աղջի՛կս,— ըսավ Վիկտորյան,— հագուստդ կաղտոտես, եթե կուզես բան մը ընել, Միհրանին հետ գացեք խոհանոց, կրակը վառեցեք։


Միհրանը և Մաննիկը՝ ուրախ այս առիթեն, վազեցին խոհանոց։ Անոնք նախ փորձեցին վառել վառարանը, որ կարծես սրդողած տանը մեջ տիրող անկարգութենեն, կմխար։ Վերջապես, երկուքով անոնք հաջողեցան հաղթել վառարանի դիմադրության և վառված փայտերու վրա դրին հանքածուխ, որ Վիկտորյան հավաքեր էր դույլի մը մեջ։


Երբ վառարանը սկսավ խորդալ, և մթնոլորտը սկսավ հյուրընկալ դառնալ, Միհրանը հրավիրեց Մաննիկը նստիլ սեղանին առաջ։ Ինքը մնաց ոտքի վրա և կդիտեր Մաննիկի աչքերուն ծիածանին վրա ոսկեգույն բիծերը, որոնք կփայլեին խոհանոցի մթնշաղին մեջ։


— Մաննի՛կ,— ըսավ Միհրանը,— երեկ ստացա անձնագիրս, շուտով կմեկնիմ։


Մաննիկի նայվածքը պահ մը մթագնեցավ, բայց անիկա անմիջապես ժպտեցավ իր այտերու փոսիկներով և ըսավ.


— Քեզ համար լավ կըլլա, Միհրան, ուրախ եմ, որ նպատակիդ հասար։


Եվ անիկա կնայեր Միհրանին, կարծես ակնկալելով հուսատու խոսք մը։


— Մտահոգ եմ,— ըսավ Միհրանը,— Բարպայի և Վիկտորյայի համար, մինակ և անպաշտպան պիտի մնան։


Մաննիկը հանդիմանական շեշտով պատասխանեց.


— Քանի ես կամ, ո՛չ մինակ կմնան, ո՛չ անպաշտպան։


— Դու այդ կընե՞ս, Մաննի՛կ, կհոգա՞ս իրենց մասին։