նը: Ճաշը պարզ էր և առատ, բայց, բացի գարեջուրը, ուրիշ խմիչք չի կար։ Արդեն կիները միայն ջուր կխմեին, թայց փոխնիփոխ հոգ կտանեին, որ Բարպայի բաժակը միշտ լեցուն ըլլար գարեջուրով: Հանրին, նախ, խոսեցավ իր բանջարանոցի մասին, որուն արդյունքը կվայելեին սեղանին վրա, և հետո պտղատու ծառերու, բայց մանավանդ, կեռասենիներու մասին, որ Հանրիի հպարտությունը կկազմեին:
- Երբ պտուղները հասուննան, անպատճառ կուգաք,–
ըսավ Հանրին,— միասին կքաղենք…
- Բայց, Հանրի, քանի որ պարոնը Մըդոն պիտի բնակի,
մինչև կեռասներու հասուննալը հաճախ կուգա մեզ
մոտ…
Ամենքն ալ կարծես զարմացած էին, որ արմենիենը–
այդ թառը իրենց մտքին մեջ կհամապատասխաներ տարօրինակ
և թշվառ բանի մը—սովորական մարդ էր, ճիշտ է,
տարիքեն առաջ ծերացած, բայց վերջապես կուտեր, կխոսեր
իրենց նման։ Բարպայի խաժ աչքերը քաղցրությամբ
լեցուն էին, և անիկա շնորհակալությամբ կնայեր ամենուն,
ինչպես մեկը, որ առանձնապես իր սեղանակիցներուն պարտական
է այդ օրվա կրած կազդուրիչ տպավորությունները:
Ճաշի վերջավորության տիկին Սյուզանը փորձեց հարցուփորձել
Բարպան տարագրության միջոցին տեսած և լսած
բաներու մասին։
Բայց Բարպան հանկարծ ապաստանեցավ գրեթե համրության
մեջ, հազիվ թե իր շրթունքներեն դուրս կելլեին
միավանկեր։ Անիկա չէր ուզեր հիշել և վերապրիլ իմպերիալիստական
պատերազմի այդ օրերը, որոնք առանձնապես
դաժան եղեր էին իր երկրին մեջ։ Բայց Հանրիի կինը
համառորեն կուղղեր հարցումներ և հետո ինքը խոսեցավ
վերածնունդի շրջանին Ֆրանսիայի բողոքականներու կրած
հալածանքներու մասին և հայտնեց, որ Բարթողումեոսյան
գիշերին էր, որ իր ընտանիքի այն ժամանակվա անդամները
մեծ թիվով զոհեր տվեր էին։
- Խնդիրը այն է,— ըսավ Հանրին,— որ ամեն երկրի
մեջ և ամեն ժամանակներուն եղեր են մարդ-գազաններ:
