Էջ:Charles Darwin, Anerevuyt hoghagorts.pdf/32

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

տակամածը, որ մեզ պաշտպանում է գետնի խոնաւութիւնից։


— Ինչ խելօրն են այդ պստլիկ արարածները։


— Այո, ճշմարիտ որ խելօք են, և չնալելով նրանց այդպէս պստիկ լինելուն ճիճուները իրանց այդ գործերով ահագին օգուտ են բերում նաև մարդկանց:


Սաղմոսերգու Դաւիթ մարգարւն՝ կամենալով մարդուս ոչնչութիւնը ցոյց տալ, իւր երգերից մեկի մեջ ասում ե՝ «Ես մի չնչին որդն եմ»։


Բայց որդը՝ կարմիր-ճիճուն այնքան էլ չնչին չե, ինչպէս որ կարծում են շատերը. որովհետև եթե ճիճուները չլինեին, շատ կարելի է թէ մարդիկ սովից մեռնէին և մեր բոյսերով ծածկուած մարգագետինները, դաշտերն ու խոտաւէտ արօտատեղիները մերկ անապատներ դառնային՝ զուրկ ամեն տեսակ բուսականութիւնից։


Այո, այդ ասածներս կարող են զարմանալի թուալ ձեզ, բայց և այնպես շատ ճշմարիտ են։ Եւ ահա թէ ինչո՛ւ։