—Կստե՛ս, շան զավակ, — ու քյուրտը չար ծիծաղ մը շարժեց դեմքին վրա:
Հրոսակը կուտեր ախորժակով ու երբեմն խոշոր ձեքերը կերկարեր օճախին, ուր կրկին բոցերը կհրճվեն դեղին գալարներով: Համբո երկյուղանքով կնկատեր քյուրտին ու չար նախազգացում մը իր գեղջուկի միտքը կփոթորկեր:
Հասոն էր, էշզիան, նահանգին սարսափը, նահանգին փաշայի կողոպուտին ընկերը, վերջպես Հասոն: Արծաթապատ ու ծաղկենկար խանչեր մը կախված էր «զպունին» վրայեն, անոր քով կարմիր կաշեպատ վեցհարած մը՝ Մարտին հրացանի կապարները կուրցքին վրա կխաչաձևին: Սոսկալի է Էշզիային երևույթը:
Հասո լափեց սև հաց մը ամբողջ ու ինչ որ կար, լղեց ախորժով մատները շունի մը պես ու ոտքերը կրակին երկարեց:
—Խահվե չունի՞ք,— հրամայեց:
—Ո՞չ, պեկ:
—Ծխախո՞տ:
—Չեմ ծխեր, պեկ:
Քյուրտը կրկին չարաշուք նայվածքներ պտտուց ու հայհոյեց մեղիվ:
Երկու կիները կծկտած անկյունը՝ կգիտեին մարդը արհավիրքով:
Ծերունին մտախոհ էր ու ճակատը կնճռոտած:
—Ի՞նչ է անունդ, — լսեիլի ըրավ քյուրտը:
—Համբո:
—Չունիմ, պեկ:
—Կստես, քեզի կիտի, գյավուր:
—Մեկ կով ունիմ:
—Ոչխա՞ր:
—Չունիմ, պեկ, չունիմ, արևուդ մատաղ:
—Է, համբո, երեկ լավ օր էր, երկու հայ տղամարդ թալլեցինք ճամբան:
Ծերուկն ուշադիր նայեցավ քյուրտին:
Քյուրտը խանչերով կխաղար ու զայն կշոյեր հպարտ:
—Հայերն աղջիկ են, աղջիկ, մեկը կծկեց. ու մյուսը տավարի պես մեռավ պոռալով.
«Աստծո սիրուն, կին ունիմ, հար ունիմ»: Ո՞վ մտիկ կընե:
Դաշույն մը երեք սիրտերը խոցեց վերջին խոսքերուն:
