որովհետև այն, որուն կեդրոնացուցած եմ կյանքս ու զգացումներս, ոչինչ տվավ ինձի։
խե՛ղճ աղջիկ․ ի՞նչ կրնա տալ․ ես չուզեցի բան մը իրմեն, մանր հայտնություն մը իսկ չի կրցա ընել՝ զգացնելու համար սիրո աղետավոր օրենքին ավերը մեջս։ Այո՛, ինչո՞ւ սպասել… երբ ոչինչ տրված է։
Սերը քիչ մարդ այսքան կույր և ապերախտ է ըրած․ իմ մեջս են կորստյան դառն սերմերը, ես իսկ ծնա զանոնք, այլ իմ ցնորանքիս մեջ կորոնեմ հանցապարտությունը իրան ու մարոց։ Այս ամենը ոչինչ կփոխեն իրականութենեն․ թող բանականությունս, եթե մնաց, ծամե անօգուտ՝ իմ դատակնիքս կամ անմեղությանս ջատագով կանգնի․ բան մը չի կրնար փոխվիլ եղածեն։
Ես կսիրեմ Շուշանը․ սիրտս չքմեղանք չունի … կսիրեմ զինքը անանկ մը, որ խելագարության խարազանին տակ ոռնացսղ դատապարտյալն իսկ պիտի գթար վրաս՝ տեսնելով զիս։
Թերևս սիրո պարզ էութենեն տարբեր բան է իմինս․ բարդ և մինչև հիմա ակմա սանձված զգացումներու հորդում մը, որ մեկեն փշրելով կուսակրոնի կեղծավոր կյանքի անուրները, կիյնա մաքուր և աստվածային էակի մը վրա, որուն արժանի չեմ։
Շուշան, անգիտակ սիրույս․ այնքան անգիտակ, որքան դեմքը շրջանակող ապրշում մազի թելերեն մին՝ իր այտերուն փափկությանը։ Եվ ես ավելի վատ ու ոճրապարտ եմ, որովհետև կուզեմ բաներ, որոնց գոյության կասկածն իսկ չի կրնար երևակայել ան ու թերևս սրբակյացի մը տված պատկառանքով կմոտենա ինձի…
Բայց ևս ինչո՞ւ դաշտերուն մեջ, գետեզրը կամ նույնիսկ տաճարին ստվերոտ ու զանխուլ մեկ անկյունը չեմ կրնար խոսիլ իր հետ սիրույս մասին․ խոսիլ, համոզել զինք ու վճռելե հետո մթին գիշեր մը վանքեն հեռանալ, անոր դռան առջև լքելով այս սև վերարկուն․ հետո ամուսնանալ …
Եղած են հանդուգն ու սրտի տեր աղջիկներ, որ մահվան տեղ կյանք բերեն․ թերևս Շուշանն ալ անոնցմե է։ Քաղցր ու վեհերոտ արտաքիններու տակ, կըսեր Տուրինյան, պահված են հաճախ ամենեն վճռական ու անվեհեր հոքիները…
Այն ատե՞ն։ Քանի մը ամիս գայթակղությունը շրջան պիտի ըներ գռեհիկ մարդոց ու թերթերու շտախոսիկ, ծուռ բերաներուն մեջ։ Կատեմ օրաթերթերը, գարշահոտ շտեմարաններու կնմանին, ուր առանց ընտրանքի ամեն բան կդիզեն։
«Կրավե համբերող և անփույթ ըլլալ…», – կըսեր Օրումյանը իր ժողովրդավարության դասերուն մեջ, ի վերջո ամեն բան կմոռցվի։
