ներելու համար, որ անգամ մըն ալ գիտակցորեն ժպտի իրերուն ու մտերիմներու․․․
Վերջալույսին, երբ դուրսը բլրակի թփուտներուն ու անոնց առջև փռվող դամբարաններուն վրա դեղին մշուշ մը կիյնար, Խաչեր, որ երկու ժամե ի վեր կմրափեր՝ բացավ աչքերը, ժպտեցավ հիվանդի վատուժ, անշահախնդիր ժպիտովը, դիտեց լուսամուտները, որոնց ետին պղնձի թույներ կսարսռային, ու մեղմորեն ըսավ՝
-Առտու՞ է․․․ի՞նչ աղվոր առավոտ․․․
Կրկին աչքերը փակեց, դարձավ մեկ կողմ, սուզվելով երազի նմանող բանի մը խորը․ քաղցր էր այդ երազանքը, քանի որ անընդհատ շրթները կդողային, ու բերնին մեկ անկյունը մանր ժպիտ մը կառկայծեր։
Տակավ հյուծած դեմքը երանության մը հետ հալած մեղրամոմի երանգը կառներ, ու թարթիչները շատ երկար կթվեին խորը ինկած աչքերուն վրա։
-Խաչե՜ր, աղվո՞րս, - ըսի, - չե՞ս ուզեր քիչ մը բան դնել բերանդ, կաթիլ մը կաթ, մածուն քիչ մը, եկուր գլուխիդ թաց լաթը փոխեմ:
Անուշն ու ծերուկ տնտեսուհին խոհուն կնայեին այս վայրկյան առ վայրկյան հալող դեմքին վրա և իրենց նայվածքը ցավագին էր, զիս զարմացնելու աստիճան: Ի՞նչ աստիճան անշահ են:
— Խաչե՛ր, քիչիկ մը կաթ, - կրկնեցի:
— Ձգեցե՛ք զիս․․․ ինչու՞ երազս կխանգարեք․․․արթննալ չե՛մ ուզեր․․․ այնքան լա՜վ է հոս․․․ա՜խ, ձեռք. մի դնեք վրաս․ երկաթի պես ծանր ու պաղ է մատերնիդ․․․ձգեցեք, պիտի թռիմ․․․
Մթնշաղ էր սենյակին մեջ, լույսզվարթի խնկահոտ շաբաթ գիշերը հուշիկ եկեր էր։
Նստանք անկողնին չորս կողմը․ ես բոլորովին վստահ էի, թե բարելավում մը կար հիվանդին վրա․ կլռեինք․ ականջ կուտայի կուրծքիս բուռն ու անհավասար հևքերուն, մեղմ ու երաժշտական շնչառության մը մեջեն, որ շատ մոտեն կհասներ ինձի, թերևս Շուշանեն։
Այն ատեն խորհեցա դուրսի ամռան խաղաղ, օծանուտ գիշերին վրա, երբ մռայլ ու դողահար սաղարթներուն տակ, առուն կարոտի անվերջ երգեր կհյուսեր․․․
Որքա՜ն լավ էր առուներուն եզրը ըլլալ, դեգերիլ ստվերներուն մեջ անօգուտ և ըստ բախտի․ չի կային արդյոք վարդենիներու տակ համբուրվող սիրելիներ հեռավոր տեղեր, երջանիկ երկինքներու տակ․․․
