—Եկա՜ն… ազատեցե՛ք զիս … կերթա՛մ, մա՛յր…
Ինկավ բարձին վրա: Այն ատեն սև մազերու մաջեն քրտինքի խոշոր կայլակներ իջան դեպի ճակատը, քունքերուն վրա, անոնցմե սահելով դեպի կորացած շրթներն ծնոտին անկյուններն անհայտացան վիզին ստվերին մեջ. ակռաները միացուց, բացավ քանի մը անգամ, թևերը մեղմորեն թափահարեց վերմակին վրա, ձդտեց, լքեց…
— Վախ յավրո՛ւմ… — ու պառավը հեկեկալիր կործանեցավ խաչերին վրա:
Ան ատեն պատահեցավ բան մը, զոր գուշակել անկարելի էր: Որբերը բոլորն ալ իրենց վերմակներն դուրս խոյացավ հեծկլտալով…
Ես չի կրցա լալ: Դողահար, աղոթք մը կարդացի ու հեռացա…
ԼԱ
Թաղեցինք Խաչերը:
Վանքը մեկը սպաննեց: Փոքրաթիվ ու մահաշշուկ թափորով մը հետևեցանք դագաղին մինչև խոնավ ու սև փոսին եզերքը:
Բոլորը կուլային, երբեմն կիներուն ծանր ու երկարատև հեծկլտանքը կզարներ լռության թևերուն. այդ րոպեին՝ ես հիմար վախը կունենայի, թե միգուցե այդ ձայներեն հանկարծ Խաչերը կանգներ իր շաղփաղփուն դագաղի մեջ, որովհետև իր բաց դեմքը մահվան դժնեւոթյունը չուներ, հապա արշավներե դարձող հոգնաբեկ տղու մը երազային քննանդորրը:
Ինչու՞ կվախնայի, որ անիկա մահվան սպիտակ վերարկուն թոթոփեր. չեմ գիտեր, հակառակ հավատքիս, մեռելներու հարթության պատկերը միշտդողացուցած է զիս, այդ պահը ավելի դառն է ինձի համար,քան մահվան օր մը...
Փոսին մոտ պահ մը ակնարկիս Շուշանին վրա ինկավ, ու ինձի անանկ թվացավ, որ զինքը առաջին անգամ ըլլալով կտեսնեի:
Մոռցա ըսելու, թե քանի մը խոշոր գառնուկներ ալ հետևեցան դագաղին ու բրդոտ երկու շուներ, թավաստե պոչենին կախ, դունչերնին հողին առընթեր և ծանրաքայլ: Տրտմալի մտերմությունը մարդուն և անասունին այս մենավոր միջավայրին մեջ:
Վանահայրը հազիվ մինչև եկեղեցի իջնելու սիրտ ըրած էր: Երբ վերադարձանք՝ մեկը ուժգնորեն կպոռար, կհայհոյեր:
