պատրանքն ունեցա: Իմ առջևս ջուրերը կոհակներու հարաշարժ պարը կդառնային, և կզգային անոնց զովությունը:
Մեկեն վանքին դարձա, տեսակ մը կարոտով հառեցա անոր կարմրորակ գմբեթին ու զանգակատան. այդ պահուն վախ մը առավ զիս՝ կարծեցի թե մեկը գետնին երեսեն քղանցքներես կքաշեր. մա՜հ, մահը ինքն էր, որ քայլերուս կհետևեր…
Արագորեն վերադարձա. վանքին դռան մոտ տեսա պարանցիկ խումբ մը աղջիկներ, անոնց մեջտեղն էր Շուշանը. երգելով թռան քովես:
Կանգ առի. շեշտորեն նայեցա նշանված աղջկան ետևեն. իր հասակը ամենուն վրա կիշխե, ու դեմքը կճառագայթե առտվան արևի նման…
Զգացի, որ ուղեղը կդողար, ու աչքերուս շատ մոտիկ քանի մը ստվեր կդառնային:
Վազեցի վեր, անկողնիս վրա նետեցի ինքզինքս անլուր հեկեկանքով մը՝ և իմ լացս մոլեկան, սև, ահռելի էր, որովհետև գլխուս վերև հանկարծ բարձրացավ նախանձին շաչող խարազանը:
— Ա՜խ, քեզ առին ձեռքես. — կըսեի, — անիծված ըլլան, անիծված...ես կսիրեմ քեզ, կսիրե՜մ...իմ սերս չի կրնար մեռնիլ... Պատրանք մըն է ամեն բան... Մահն ալ չի կրնար մարել իմ սերս, ահա ես իր դեմ զինված եմ՝ եղունգներուս մինչև ետին ծայրը... Եկո՛ւր, եթե կրնաս, եկո՛ւր, մա՛հ...Այս սևազգեստ կմախքը կսիրե՛ նշանված աղջիկը...
Ու վերմակս կխածոտեի, անզոր մատներս քանդելու, պատռելու դեմք մը կփնտրեի զո՜ւր...
— Ա՜հ սևերես, աղտոտ մարդ, տեր կըլլաս աղջկան մը, որուն ուրիշ մը՝ իր կյանքը զոհեց... — կկրկնեի ու միշտ կանիծեի Շուշանին մայրը, միջնորդն ու նշանածը... — Ձին թամբել տալ կուզեմ, — կմռնչեի, — քաղաք նետվելու համար. պիտի երթամ փողոցներուն մեջ դեգերելով շուկան մտնել՝ գտնելու համար մարդը, զոր չեմ ճանչնար, բայց պիտի ճանչնամ զայն, եթե ծպտված իսկ ըլլար կամ պահված հարյուրավոր իրեն նմաններու մեջ, իմ նախանձսիմ վրեժս մանավանդ՝ հայտնապես կընեն զիս. ահա արդեն իսկ՝ ես կտեսնեմ իր պատկերն ու շպիտը, թևերուն թույլ շարժումը. ի՛նքն է, ինկիր վրան, հոշոտե՛. ո՛չ, Արտակ, համրորեն ՝ անուշ ու գիտակից վայելքով մը արյունին հետին կաթիլները ըմպե … խմե, Արտակ, մինչև որ հագենաս…
Հազի նոպա մը խեղդեց զայրույթս:
