Էջ:Collection works of Sibil.djvu/260

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Հոս նստի՞նք քիչ մը, հարցուց, երբ հասան անտառին եզրը,խճուղիին վրա,որուն հանդեպ կտարածվեր բաց ու լայն մարգագետին մը դալարավետ փափուկ գոտի մը նման, հոս հոն մանրիկ ծառերու փունջերով զարդարված և անոր ներքև ծովը իր բյուրեղ հայելիին մեջ ցոլացնելով մայրամուտ արևին ճառագայթներուն քմահաճ վետվետումները:

Բուբույ նստեռ էր ծառւն մը տակ այս հիասքանչ տեսարանեն զմայլած, և Գառնիկ դիմաց ոտքի վրա կայնած՝ կը նայեր աներ այնպիսի խորին հափշտակությամբ մը, ուր կուզեյին կը խառնվեին բոցեռանդ զգացումներ, մերթ ընդ մերթ, թեթև սարսուռ մը տալով իր նուրբ շրթունքներուն:Չքնաղ աղյկան աչվները վայրկըան մը այդ խորունկ, այդ անհուն նայվածքին հանդիպեցան և այդ լռին պերճախոսության թովիչ ազդեցությամբ արբշիռ՝ չեմ գիտեր ինչ անհանդուրյելի երանությամբ մը լցված՝ երկինք դերձան:

— Աստվա՜ծ, Աստվա՜ծ, գոչեց փղձկյան ձայնով մը, կը ներե՞ս ուրեմն, որ այսչափ երջանիկ ըլլամ:

— Իրավ, այսչափ երջանիկ ես, Բուբուլ, հարցուց երիտասարդը տրտմության անբացատրելի: շեշտով մը և արտևանուքինտակ երկար անտենե ի վեր պահված արցունքի կաթիլ մը,ընկավ այտերուն վրա:

— Ա՜հ, այո,՛երջանիկ ես բուբուլ հացույց երիտասարդը տրտմության անբացատրելի շեշտով մը, և արտևանուքին տակ երկար ատեն ի վեր պահաված արցունքի կաթիլ մը ընկավ այտերուն վրա

Ա՞Հ Այո երջանիկ եմ շատ երջանիկ, բայց դուն կուլա՚ս Գառնիկ:

— Այո, կուլամ ես, վասանգի այս երջանկությունը ղոր կը վայելենք, մերը չէ, վասանզի սուտ է, ժամե ժամ կընա փախչիլ մեզեմե;

Նորատի աղջիկը սարուռ վասանգի այս զգաց,և բնական շարժոիմով ,ը չորս կողմը նայեցավ:Դանդաղ լույս մը անգույն նուրբ փեշի պես կիջներ երկինքեն,ծովը այդ նվազկոտ շողերուն մեջ կ՛ամթոփվեր,կը պղտիկնար կարծես, անջրպատին ծառերուն խուրձերը իրարու կը մոտենային, ամեն բան կերպարանափող կ՛ըլլար իր աչքին առջև լույսի և ստվերներու խառնուրդին մեջ. «Այսպես պիտի խո՞ւյս տա մեր երջանկությունն ալ»: Մտածեց, ևև անգիտակից իր ըսածին, տարտամ ու խռովահույզ: