քրքճիին աղճիկը կարծելով թե անտեղյակ չէին կրնար ըլլալ իր մասին տարաձայնված անպաատվությանց, ուղեր էր բացատրություն մը տալ անոնց, ոչ թե ինքզինքը արդարացնելու՝ այլ իռ ամուսինը ամբաստունելու համար, որուն գիտեր թե համակիր չէին անոնք։
Այս պատմության մեջ միակ ստույգ կետը այն էր, թե Լուսիկ բաժանվեր էր իր ամուսինեն, բայց ոչ թե անոր կոզմե արտաքսվելով, ինչպես հավատացնել կուզեր ամենուր։ Տիդրան նշմարեր էր վերջապես տոքտոր Ամառիլլիին հետ անոր ապօրինավեր հարաբերութըուններ, և խստիվ արգիլեր էր աընուհետև իր բացակայուտյան միջոցին տան մեջ որևէ հյուր մը ընդունվիլ, ինչպես նաև տիկնոջ առանձին դուրս ելլելը։ Լուսիկ այսպես բանտարկած տեսնետլով ինքզինքը՝ վերջին աստիճանի հասեր էր իր զայրույթը, սոսկալի կռիվներ տեղի ունեցեր էին մեջերնին, և օր մը ինքզինքեն ելած՝ ժողվեր էր իր գօհառեղեններն ու տանը մեջ գտնվաց բոլոր թանկագին իրերը, որոնց ամբողջությունը հառստություն մը կը կազներ, և փաղեր գացեր էր հորը տունը։
Շատ իրար անցեր էին ծնողքը հաշտություն մը գոյացնելու համար այր և կնոջ միջև։ Համողված ըլլալով իրենց աղջկան ամեղուտյան՝ ամեն ամեմ ճիգ թափեր էին ճանչցնելու զայն իր ամուսնին, բայց համառուտյամբ փակ մանցեր էր անոր դուռը իրենց երեսին, մերժելով լսել բառ մը իր կնոջ նկատմամբ։
Այդ դեմքեն մեկ քանի ամիս ետքը, Տիդրան ծախեր էր իր Պոլսո մեջ ունեցավ կալվածները, և մեկներ էր Թիֆլիս,ուր կը գտնվեին իռ բոլոր ազգականներն ու պառագաները։
Լուսիկ, ոռ իր ամուսնույն հալածանքեն վախնալով ապաստանել էր իր հորը խղճուկ տանը մեջ, հանդիստ շունչ մը առավ անոր մեկնիլը լսելով։ Հիմակ հարուստ էր ինքը և աղատ։ Բաց էին իր առջև աշխարհի բոլոր վայելքները, բավական էր որ անգամ մը զերծաներ քրքճիին ալ ազդեցութենեն որ իր բռնավոր կերպեր ձեռք առեր էր վերստին աղջկանը հանդեպ։ Այնուհետև իր բոլոր հոգր եղավ նոռ կյանք մը սկսելու միջոցներ փնտռել, և շատ հոգնելու պետք
