պարապ աթոռը ցույցը տալով անոր. և սկսավ ցած ձայնով խոսակցիլ անոր հետ:
Բուբուլ կը նշմարեր հեռուեն այն ակնածական ձևերը, զոր ուներ իր նշանած այն օտար աղջիկան հետ, կը ճանչնար այդ եռանդուն նայվածքը, որուն մեջ ցոլացած էր սերր, և իրեն անծանոթ գառն զդացում մը կը գրավել սիրտը:
Մելինեն իր հրաշագեղ դեմ քովը, բայց կապույտ փետուրե վզնոցին մեջ լույսի պե փողփողուն դեն դեմք և իր պատանեկան հասակին բոլոր թարմությամբ կ ընգճել զինքը կը լսեր անոր հնչուն ծիծազներ արաց խոսքեռի լսելու գուշակել թե երիտասարդներ կողմեն սիրամեծար խոսք արանց բոլորովին անհետանալու վերջապես Ֆուլիկ հանում կուրծքեն:
— Վա՛ յ, ժամ տասնմեկը հինգ է ացեր, Գառնի՛ կ, մեկ ղրկեիք տե նայեր քի կառք պատրա՛ ստ է։
Մելինեն ալ տեղն ելավ, ու Սոֆիին մոտենալով, թևը անոր աթոռին կռթնցուց ու սկսավ ձեռնոցները դնել, զորս հաներ էր մատանիներուն հետ խաղալու պատրվակավ ձեռքերուն գեղեցկությունը ցույց տալու համար։
— Սա ձեռնոց դնելն ալ չեմ սիրեր, տգեղ ձեռքերը պահելու միջոց մըն է, ըսավ․ և ինք իր խոսքին հավանելով սկսավ ծիծաղիլ, մայրն ալ որ աղջիկանը ամեն ըսածը սրամիտ կը գտնել, սիգալով կը խնդար այս հաճարեղ գյուտին վրա:
Երբ Գառնիկ դարձավ կարքին պատրաստ ըլլալը իմացնելու միլինեն պծրանքով մը ձերքը անոր ներկայացուց, որ կոճակներ դեն և որավհետեվ շատ նեղ էին:
— Ինչո՞ւ ամեն օրվան պես չես ըներ հարցուց։
Երիդարսատ ձախ ձերքովը անոր մատեր սեղմեց, և աջովը սկսավ կոճկել:
