ՏԵՍԻԼ Ե
ՆՐԱՆՔ, ՕՍԿԱՆ
ՕՍԿԱՆ. կապոցը տալով Կեկելին:
Կե՛կել, էս տար կուխնեն, հենց ապրիս։ (Նկատելով չիքիլան:)
Հըա՜, էլի թազա չիքիլա... (Ձեռնափայտը թողնոմւ է խորքի դռան մոտ:)
Տո՛, հաց ու պանրի պես իք ուտում, ի՞նչ է։
Վերարկուն դնում է նույն դռան մոտ աթոռի վրա, իսկ Կեկելը, կարն ա կապոցը ձեռին, դուրս է գնում ձախ դռնից:
ՏԵՍԻԼ Զ
ՕՍԿԱՆ, ՄԱՐԹԱ
ՄԱՐԹԱ
Ուրիշներու պես դրոշկա ու կալասկա խոմ չիմ ուզում։
ՕՍԿԱՆ, ծաղրելով
Ինչ է ասում… վա՛հ, հիմի էտունք ուզե... Ափսուս, վուր մազով սալոփ էլ չիս ուզում։
ՄԱՐԹԱ, տեղից վեր կենալով և մոտենալով Օսկանին:
Հանաքը դենը, Օսկան ջանք ու մե լավ բան պիտի ասիմ։
ՕՍԿԱՆ, առանձին:
Ջանը վուր ասավ, թային դժար բան է ուզում ասի։ (Մարթային:) Աբա, ի՞նչ է, Մարթա ջան։
ՄԱՐԹԱ, առանձին երեսը խաչ հանելով
Տեր աստուծ։ (Օսկանին:) Ախար էս տարի էլ թողնինք խիղճ ախչկան. միխկ չէ՞։
ՕՍԿԱՆ, առանձին:
Վուր ասի՜։ (Մարթային, նստելով տախտի վրա:) Հըա, էլի սարքեցիր ճիանուրը՞դ... (Մարթան վերցնում է վառած մոմով աշտանակը:) Զահլես մի տանի, քու հորն օղորմի։
ՄԱՐԹԱ, աշտանակը դնելով սեղանի վրա:
Հալա մե անգամ դի, ինչ իմ ասում, է՜... (Գալիս է, նստում է Օսկանի կողքին և ձեռը նրա ուսին դնում։) էսօր Թաթելն էլի էկավ էն չինովնիկի համա, երիք հարուրով կու շինիմ, կ՛ոսե։
ՕՍԿԱՆ, առանձին:
Իրան տվեք տասչուրս շային։ (Մարթային:) Ի՞նչ չինովնիկ։
ՄԱՐԹԱ
Ա՛յ, էն Թանաքուտողինց տղեն։
