— Ոտներն այնպիս բարակ էին, ինչպես Նազիկի մատները։
— Ես ոտները չեմ ուզում,— ասաց Նազիկը։
— Ախ, Նազիկ ջան, ես ուզում էի ասել տոտիկները,— ասաց տատիկը։
— Չեմ ուզում ես, տոտիկներ էլ չեմ ուզում։
— Բա ի՞նչը կուզես։
— Աչիկներն եմ ուզում:
— Աչիկներն ինձ է տվել տատիկը, քեզ չեմ տալ, — գոչեց Վանին։
— Նազիկ, կուզե՞ս, կատարը դո՛ւ վերցրու, տոտիկները՝ ես, – ասաց Հռիփսիկը։
— Չեմ ուզում. ես աչիկներն եմ ուզում, — պնդեց Նազիկը։ — Վանի, դու կատարը վե՛ր առ, ես տոտիկները, իսկ Նազիկը՝ աչիկները։
— Ի՞՚նչ եմ անում կատարը, տատիկն ում ինչ որ տվել է, ա՛յն էլ նրանը։
— ճշմարիտ է ասում Վանին, — ամեն կողմից զոլեցին երեխեքը։
Նազիկը գոհ չմնաց, և վեճը երկար շարունակվեց։ Բայց տատիկը չէր լսում. նա գլուխը դրել էր բարձին և քնել, էլ չէին կարող զարթեցնել։ Վեր կացան, իրանք էլ մտան տեղերը։
Բ
Մյուս երեկոյին երեխեքը էլի հավաքվեցին տատիկի մոտ, որ շարունակե հեքիաթը։ Նա էլ սկսեց.
— Անցած գարնանը մեր պարտեզի ծառի վրա մի սիրուն կկու կար։ Ես նստած էի ծառի տակին, և դուք մեկ-մեկ եկաք ինձ մոտ։
Երբ որ Արշակը ներս մտավ, կկուն կանչեց. — Կու՜ - Կու՜:
Եկավ Շողիկը, կկուն կանչեց՝ Պու՜- պու՜:
Եկավ Տիզրանը, ասաց՝ Դու՜ - Դու՜:
Եկավ Վանին՝ ասաց՝ Գու՜ - Գու՜:
Եկավ Հռիփսիկը, ասաց՝ Բու՜ – բու՜:
Եկավ Նազիկը՝ կկուն է՛լ ոչինչ չասաց, թռա՜վ գնա՜ց:
