— Դե լավ, ըտենց անենք, ղարաբաղցին անկոտրում կըլի։ Էս մի ոտ... Դե մի ոտ էլ դու առաջ դիր... Էս էրկու ոտ... Հիմի մեկէլ ոտըդ փոխի... էս իրեք... դե ասա՝ մեղա աստծու...
— Ինչի՞ առաջ դու չես ասում...
— Չե՛, առաջ դու պիտի ասես.
— Չէ՛, դու պիտի ասես...
— Ո՛չ դու, ոչ ես, մըտեղ ասենք...
— Մըտեղ ո՞նց ասենք, դե դու ասա, ես էլ քեզ հետ կասեմ...
Վերջապես «մեղա աստծու» ասելը գլուխ չի գալիս։ Սերտ սիրով գգվում են միմյանց և համբուրում իրար շրթունքից և հետո լուռ ու մունջ իրանց տեղերը նստում — մեկը խարույկի այս կողմին, մյուսն՝ այն, մի հոգեկան անդորրություն և երանական զվարճություն զգալով․․․
— Արութին, քաղքումն ի՞նչ ունիս, որ ուզում ես գնաս,— խոսեց վերջապես Պողոսը։
— Ընտեղ ընկերնի ունիմ, պիտի գնամ տեսնեմ։
— Ընկերնիդ ի՞նչ են շինում ընտեղ...
— Վարժապետ են, էրեխեք են կարդացնում։
— Բա ասում ես ընկերնի՛ ունիմ... Վարժապետ...էրեխա...
— Զարմանում ես հա՞․․․ Մի՛ զարմանալ։ Ես էնքան կարդալ գիտեմ, որ ձեր տերտերը իմ կեսի կեսի ղադամ չի գիդում...
— Հա՜ ա՞... Դե ըտենց կասեիր է՜․․․ Հը՜մ․․․
— Ինչի՞ ես «հը՜մ» անում․․․
— Դե ասում են՝ շատ կարդացողը կգժվի, ես էլ․․․
— Մի՛ հավատալ, շատ կարդացողը չի գժվիլ, քիչ կարդացողը կգժվի․․․
— Բա մեր տիրացուն ինչի՞ չի գժվում, ասում են քիչ ա կարդացել։
— Էնդուր չի գժվում, որ հենց իմանում ա, թե շատ ա կարդացել, որ գիտենար, թե քիչ ա կարդացել, կգժվեր․․․
— Յանի դրուստ ես ասո՞ւմ, դու գրի սևն ու սպիտակը ջոկում ե՞ս... ես չեմ հավատում...
— Ինչի՞ չես հավատում.
