ռով դոքա ստացել են մի նոր անուն, այն է «առակավոր բանք». այսինքն՝ առակի նման բաներ: Դոցա շատերի մեջ մենք տեսնում ենք մեր պապական առածները, միայն աղճատած, անշքացրած, տաղտկացրած, ճապաղեցրած, համն ու հոտը կորցրած, և այդ բոլորը նորա համար, որ դոքա անպատճառ չորս տողանի մի ոտանավոր դառնան։ Օրինակի համար գրենք այստեղ մեր հիշած ազգային առածներից մի քանիսը և Նոցա մոտ [սրբազան Այվազյանինը]՝ նոր հեղինակից.
Շունը շանից, երկուսը մի տանից։
[Գ. Այվազյան] Նոր հեղինակն
|
Հազար ու մեկ առակավոր բանքից մեկն այս է։ Ինչպես տեսնում ենք մեր սիսեռից կամեցել են լաբլաբու շինել, բայց լոբի է դառել։ Այս ոտանավորի մեջ ի՞նչ կնշանակե ճան: Ճան հայերեն կնշանակե վեգ, կոճի, որով երեխայք խաղում են։ Իսկ թուրքերեն ոչինչ չի նշանակիլ, ըսա որում թուրքերը ճ տառ չունեն, այլ ունին ջան, ուրեմն պետք է գրել ջան և ոչ ճան: Բայց և ինչու՞ գրել ջան, քանի որ գրողն ինքն էլ գիտե, որ դա հայերեն չէ՛: Մի՞թե ինչ որ գրաբարի մեջ գործ ածել ներելի չէ, նույնը ներելի՞ է աշխարհաբարում. [Քանի դա բարբառ չէ, այլ հեռի լսողաց՝ մաքուր գրական լեզու: Բայց այլ առակ լվարուք...]
Հայի խելքը գլխումն է:
[Գ. ե. Այվազյան] Նոր նեղինակն
|
