Էջ:Ghazaros Aghayan, Collected works, vol. 4 (Ղազարոս Աղայան, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/67

յփհսք ու կերպարանք, որ համապատասխան լիներ րստ վերոգրելույն նոցա բնավորությանը։ Եթե գործող անձը ձևացնում է չարագործ, ապա նա պիտի անշուշտ մի մարմնական արատությոլն ունենար. կամ կադ, կամ քաչալ, կամ լիլ և այլն։ Մեր ժողովրդի մեջ ևս այսպիսի նախապաշարմունքներ շատ կան։ Դոքա կարծում են, որ քոռին աստված քոռացրել է նորա չարության առաջքն առնելու համար։ Կամ եթե մինը մի այլ արատութ յուն ունի, այգ աստված «վԿ է նորան իբրև նշան, որ մարդիկ տեսնելով' զգուշանան նոփանից։ Թե հասարակության այգ մոլար կարծիքները որքան վատ հետևանք ունին, այդ երևում է նորանից, որ մեր մեջ Արատավոր երեխան հիրավի լինում է կասկածոտ, չարամիտ, ոխակալ և զանազան չարոլթյանց տրամադիր։ Ինչո՞ւ: Որովհետև նա ինքն իրեն արհամարհ ած է տեսնում։ Չէ․ որ կույրին եթե խուլ ասես, նա չի քավիլ այնքանt բայց եթե Վտսես կույր, նա կհամարի, ՜թե դան ակով նորա աչքը հանե՝ պիր։ Եթե լսողը նախապաշարված չլիներ, նա յուր մարմնական արատ ութ յանց վերա ծիծաղելը բանի տեղ չէր դնիլ է բայց եթե նա այդպես լիներ, և ոչ ծաղրող կունենար, ըստ որում ծաղրածությունը ցավցնելու համար է։ Եթե այդպես է, ապա ուրեմն որքան սոպռ և տգետ պիտի լինի այն վարժապետը, որ իր աշակերտներին նորեն կնքում է, նրանց միմի այլ անուն տալով և այնճ անասնական։ Ով 1 Գիտ» ՈՐ աշակերտը ատելով վարժապետին, ատում Հ և նորա ուսմունքը, որքան որ այդ օգտակար լիներ, և ընդհակառակն, պատվելով վարժապետին, սիրում է և նորա դասերը, թեև դոքա անօգուտ ևս լինեին։ Ո՛վ մեզանից ուսումնարանի չորս պատերից ազատվելեն զկնի, միտը չէ բերու այս և այն վարժապետի բնավորությունը, երգիծաբանական կերպով ներկայացնում սորա նորա շարժվածքը և խոսվածքդ Ո՞վ մեզանից սրբությամբ չի հիշում այն վարժապետի անունը, ր թե' բանիվ և թեՀ գործով աշխատում էր զարգացնել աշակերտ աց բարոյականությունը, և սորա հակացաակ