Գիշերն ի բուն կանձրևի, և ես չեմ կարող քնանալ. անսահման, անչափելի հորիզոն մը լայնածավալ կը բացուի դէմս, և ես հիացած ու զմայլած կեցած եմ անոր աոաջ:
Անձրևը կերգէ տանիքին ու պատուհաններուն վրայ և ջրդոններէն հեղեղներ կը թափին։ Կը խեղդուիմ յուզումէս, և քունը այնպէս մը հեռացած է ինձմէ, որ կարծես այլևս երբեք չի պիտի մերձենայ ինձի։ Պատուհանը կը բանամ ու կը նայիմ. խոնաւ և գաղջ մթութիւնը վիհի մը պէս կը տարածուի դիմացս. կուղեմ պառկիլ ու երազել... բայց տակաւին ամեն ինչ շատ շփոթ է իմ մէջս: Կը լսեմ տեղատարափը և հետղհետէ ավելի գոռ որոտումները ամպերուն։ Կայծակի հարուածներ կը պատառոտին շուրջս տիրապետող խաւարը, ու ի՜նչքան հաճելի է ինձի այս փոթորիկը, բնութեան այս յուզումը ու տագնապալի աղմուկը, որովհետև կը ներդաշնակուի այն փոթորիկին, որ յարուցուած է իմ հոգիիս մէջ, ու մինչև առաւօտ, առանց կարենալ խաղաղելու և անդադար քեզի կը խորհիմ, սիրելիս...
Դժուար է լիակատար և ամբողջական երջանկութեան մը գաղափարը արտայայտել. անիկա անկիւն չունի, որին կարենամ կառչիլ, գիծ չունի, որուն կարենամ հետևիլ. այլ լայնածաւալ ու անսահման կը տարածուի իմ մտքիս բոլոր հորիղոններուն վրայ... որովհետև անդադար, ամենուրեք և ամեն ժամու կը խորհիմ քու վրադ։ Նոյնիսկ երբ կը խօսիմ կամ կը մտածեմ ուրիշ նիւթի կամ ուրիշ խնդրի մասին, դուն կաս ու կը մնաս մտածումիս խորքին մէջ, և ամենէն տարօրինակը այն է, որ նոյնիսկ քեզմէ բոլորովին օտար մտածումներն ալ կուգան և զարմանալի ճարտարութեամբ մը կը յանգին քեզի: Երազի մը պէս, գանձի մը պէս կը կրեմ քու յիշատակդ իմ հոգիիս մէջ, և դուն տիրական ու կեդրոնական մտածումը, դրդիչ պատճառն ես իմ էութեանս։ Ինձի կը թուի, որ նոյնիսկ իմ ամենասովորական և մեքենական շարժումներս քեզի համար կընեմ, իմ ամենէն ստիպողական և առօրեայ խօսքերս քեզի համար կարտասանեմ, ու այսպէսով է, որ կեանքիս ամեն մէկ վայրկեանը գեղեցկացած է և իր գերագոյն ուժգնութիւնը ստացած քու մտածումովդ։
Ես այժմ կը հասկնամ, թէ ինչու առհասարակ մարդիկ չեն կարող գնահատել երջանկութիւնը, չեն կարող լիուլի ճաշակել զայն... որովհետև շատ մը գէշ խոտեր արգելք կըլլան անոր ծաղկումին ու նոյնիսկ կը խեղդեն զայն, և այդ այդպէս ըլլալուն
