- 59 -
կը պատճառէր ինձի, և զգացի, որ իմ պայծառ հոգիս կը մթանի հետզհետէ, որովհետև նաև ուզեցի երթալ ու վերագտնել իմ անդորրը երջանկութիւնս, աւելի լայն հորիզոն տալ մեր սիրոյն, և որովհետև վերջապէս < մարդը > սկսաւ յայտնուիլ մեր մէջ, սիրելիս իր ցանկութիւններով և անկարելի երազներով, և ես զգացի, որ այն դիւրաբեկ անօթը, որ կը պարփակէր սուրբ և լուսաւոր խորհուրդը մեր զդացումներուն, կրնար իյնալ իմ դողդոջուն ձեո֊ քեբէս...
Շոդենաւը մեկնելու կր պատրաստուէր ու կը կարծէի, որ քու սրտմտութեանդ մէջ յամառելով, չի պիտի գայիր վերջին անգամ զիս տեսնելու։ Բարեկամներու և ազգականներու բազմութիւն մը զիս կը շըջապատէր, և ես կը ջանայի սիրալիր ըլլալ ամենուն հետ և հաճելի հետք մը ձգել ինձմէ, բայց երբ դուն վերջապէս երևացիր, մոռացայ ամենքը, մոռացայ աշխարհը, ու ինձի համար միայն դուն կայիր, դուն ներկայ էիր և քեզ կը տեսնէի միայն։ Երբ իմ աչքերս քաղաքավարութեամբ կը դաոնային ուրիշներուն, հոգիս լեցուն էր քեզմով և ուշադիր միմիայն քու ներկայութեանդ։
Սթամպօլը իր ամենագեղեցիկ վերջալոյսներէն մէկը կընծայէր մեզի և ոսկի կը տեղար մեր վրայ։ Լոյսի և ճաճանչներու շքեղութիւն մը կը պարյուէր հորիզոնին վրայ և ոսկեղէն ցոլքեր կր բոցավաոէին մեր դէմքերը։ Մեր ամեն մէկ քայլէն գետնի փոշին կը բարձրանար փալփլալով, ու բնութիւնը նազանքներ ունէր մեզի համար, ու ամպերը իրենց անսահմանօրէն երանգաւոր թափօրովր կը տարածուէին յամենալով մարիլ և մեր վերջին օրուան գեղեցկութիւնը կր յաւերժացնէին։ Պէտք էր մեկնիլ վերջապէս. երբ թևս կըզգայի քու թևիդ վրայ ու կը սուրայի ամբոխին մէջէն, ինձի կը թուէր, որ այդպէս դէպի երջանկութիւն կերթայի և ոչ թէ մեկնումի մը, ու այդ քանի մը քայլերը, որ առինք միասին, յաւիտենականութեան մը ճամբուն վրայ էր։
Ւ՞նչպէս գորովագին յուղում մը կար քու ձայնիդ ու ամբողջ սնձիդ վրայ, ու քաղցր տրտմութիւնը, որ կերկարաձգէր մեր վերջին խօսակցութիւնը, անգամ մը ևս մեզ կը կապէր իրարու։
Ու իմ ձա՞յնս էր, որ կըսէր։
-Որքան գոհ եմ քեզ վերջին պահուն տեսած ըլլալուս։
-Ու քու ձայնդ, էր, որ կը մրմնջէր տրտում շեշտերով, ու չէ՞իր զգար այդ պահուն, որ մեր խեղճ բառերը, մարդկային բառերը անկարող էին արտայայտելու այն բոլոր խոովայոյզ զգացումները, որոնք փոթորիկի մը պէս կը բարձրանային մեր հոգիներուն մէջ։
