Էջ:Grigoris Aghtamartsi, Taghs (Գրիգորիս Աղթամարցի, Տաղեր).djvu/40

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation Jump to search
Այս էջը սրբագրված է

Ջտիւ ու զգիշեր եմ ես ի տապ,
Եղէ անշարժ որպէս ի կապ,
Լափած սրտիս ես դու շարապ,
Որ սևացել է քան զարաՊ:

Ձայնէ պլպալըն անամաչ,
Ասէ՝ Կենայ վարդըն կանաչ.
Ծաղկունքն ամէն ելնուն յառաջ
Այն զօրաւոր արքային քաՋ:

Դա պատուական աղուոր ու թառ,
Լեզու չկայ առնէ քեզ ճառ,
Պայծառ գունով ես միշտ ի վառ,
Քո թշնամոյն սիրտըն քան զսաՌ:

Ի հետ վարդին քանի՞ դատիս,
Սիրով նորա դու միշտ մաշիս.
Երբ նա քաղցրիկ նայի ի յիս,
Զըւարճանայ սիրտս և հոգիՍ:

Ես կու այրիմ միշտ կըրակով,
Թէ չտեսնամ զվարդըն վրանով.
Է՞ր կու մերժէք զիս կարօտով,
Ես կա գովեմ զվարդըն ձայնոՎ:

Կասէ՝ Չկայ ի քեզ արատ,
Վրայ աշխարհիս կենաս անհատ,
Ի փորձանաց կենաս ի զատ,
Կանաչ վըրան և կարմիր այՏ: