Էջ:Grigoris Aghtamartsi, Taghs (Գրիգորիս Աղթամարցի, Տաղեր).djvu/95

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation Jump to search
Այս էջը սրբագրված է

Նըստեալ ի յանց ճանապարհին
Վըտակ ի յաչացս իջանի.
Արտասուօք զանկողինս թացի.
Դարձիր առ իս, ո՛վ սիրելի:

Շրթունք քո սուրբ թէ շարժեսցես,
Նուրբ և ծածուկ սիրով ազդես,
Զանկեալս կրկին յարուցանես,
Ամբիծ, մաքուր, անարատ, հեզ:

Ո՞ւր խնդրեցից զքեզ ցանկալի.
Մի և ընտրեալ քոյն ծնօղի.
Ծընօտքն քո նըման տաշխի,
Զքիմս իմ ելից յանկարծակի:

Չունիմ հանգիստ զերդ հրակիզած,
Կամ վարանեալ և դեգերած,
Որպէս մոլի եմ և արբած,
Քեզ փափագիմ, պըսակ փառաց:

Պարտէզ փակեալ շուրջանակի,
Աղբեւր կընքեալ ջրոյն կենդանի.
Նըստեալ ի բլուրը ն կընդըրկի
Լիբանանէ եկ, սիրելի՛:

Ջահդ վառեալ ի Սանիրայ,
Ձայն քո եկեալ յԱհերմոնայ,
Լերանց ընծուց դիմեալ և գայ,
Մեղր ի ներքոյ լեզուի քո կայ: