— Գիտես կոր քի ան չեմ կրնար կոր պեճերմիշ ընել, ան կը հարցնես կոր քի քովս չնստիս ու շուտ մը վար երթաս․..
— Կեցիր, ուրիշ մը հարցնեմ... զատյալ։
— Զատյա՞լ մի՛․․․ խամե։
— Ո՞չ, խամե գրիչ ըսել է։
— Գրիչ մի, անանկ է նե տիտե...
— Ո՛չ, տիտե աչք ըսել է։
— Մելուն։
— Ո՛չ, մելուն անիծյալ ըսել է։
— էյ, ո՞րն է յա։
— Մյունֆերիտ։
— Մունֆերիտ՝ զատյալ, մյունֆերիտ՝ զատյալ... հիմա հարցուր նայինք, պիտի կրնա՞մ մի գտնալ, շուտ ըրե՛ ամա։
— Զատյալ։
— Մյունճերիտ...
— Չգիտցար։
— Կորսվե՜ սկեց, մեկ բառ հարցնելը պիլե չիյտես կոր։
— Քիչ մը տահա կարդա ու ես կուգամ, սա չոճուխը նայիմ, առ լրագիրը։
— Ճեհեննեմ եղի՜ր... մյունֆերիտ՝ շատյալ, մյունճերիտ զատյալ, ճեհիմի սիճճին՝ անդունդք դժոխոց, ճեհիմի սիճճին. անդունդք դժոխոց. ունֆուվանը շեպապեթ, ունֆուվանը շեպապեթ, ծաղիկ հասակ։ Մարթա՛, Մարթա...
— Եկա, (մեկուսի) Աստված պելատ տա։
— Հիմա հարցուր նայեմ, շենքով, շնորհքով հարցուր ամա։
— Շատ աղեկ․
— Ընդհանրանալ...
— Ընդհանրանա՜ա՜ա՜լ... ընդհանրանալ... ընդհանրանալ...
— Իֆֆե՞թ։
— Չէ՛։
— Մելուն։
— Չէ՛։
— Խամե՞։
— Չէ ճանըմ, ասանկ չսորվվիր, հոդվածը կարդա՛, չհասկցած բառերդ բառարանին մեջը նայե՜։
— Հայտե նայինք, տուր սա լրագիրը ինձի (կը կարդա) «Սըհհեթի իֆատեմիզի իսպաթ իթմեք ուղրե, թելեվվուն իլե իսրար ու ինատըն, վե պունլարն իթիտալ տերեճեսինտե պուլունան սե
