խմենք կոր նե ուզելովնիս չէ յա։ Այս մասին իմ խիղճս հանդարտ է։ Շիշ մը օղի բեր, ծո՛։
— Մեյ մ՝ալ բժիշկներու հարցո՜ւր։ Մեզեն չմոռնաս, ծո։
— Թող տուր սա բժիշկները, Աստվածդ սիրես, անոնք մեզմե ավելի կը խմեն կոր, տոմաթեսի սալաթայեն բեր։
— Իմ ալ խիղճս հանգիստ է. բայց ի՞նչ օգուտ, մեր մարմինը կը կործանենք կոր՝. Խըյար թուրշուսիեն ալ խավրե կտոր մը։
— Պարապ խոսք։ Մտմտուքը ոգելից ըմպելյաց ամենեն վնասակարն է։ Կենացդ։
— Անուշ ըլլա։
— Թորոս աղա երկաթի պես էր, մտմտուքեն մինակ ոսկոր մնաց և վերջապես մեռավ։
— Չեմ ըսեր, թե իրավունք չունիս։ Կենացդ։
— Անուշ։
— Ամբակում աղան ի՞նչ ուրախ և զվարթ մարդ էր, խեղճը չկրնալով յուր կնկանը դուռնյուռին մեծությանը դիմանալ՝ ինքզինքը մտմտուքի տվավ, օր ըստ օրե տկարացավ և օր մալ ելավ մեռավ։ Ա՜խ, ա՜խ... թոքա մը ընենք։
— Սա շիշը լեցուր, ծո՜։ Շատ իրավունք ունիս։
— Մենք ալ պիտի մեռնինք օր մը, տասը տարի առաջ տասը տարի ետքը, մեծ բան մը չէ. բավական է որ մարդս առանց մտմտուքի անցնե ժամանակը։ Ձեր կենդանությանը։
— Անուշ։ Հակառակը չեմ պնդեր։ Մարկոս աղան աչքիս առջին է, տիփտիրի մարդը մտմտուքեն կործանեցավ։ Կենացդ։
— Անուշ։ Մարգար աղային երեսը չնայի՞ս անգամ մը, րենկ չէ մնացեր, ասանկ երթա նե քանի մը ամիսեն ան ալ կը մեռնի, հինգ զավակ պիտի թողու որբ... о՜ֆ, օֆ. ձեր կենդանությանը։
— Անուշ։ Մեսրոպ աղան ի՞նչ է որ, կը հուսա՞ս, որ ապրի անիկա, մտմտուքեն ապուշ դարձած է խեղճը, ի՜նչ ալ բարոյականի տեր մարդ է... ունայն աշխարհ... ձեր կենդանությանը։
— Անուշ։ Հապա Անտո՞ն աղան, մտմտուքեն չէ՞, որ անցյալները ծով նետեց ինքզինքը. ի՜նչ բարի և ազնվական մարդ էր։ Խեղճին կինն այսօր մուրալու վիճակին հասած է. ա՜խ, սիրտս չդիմանար ասանկ դժբախտությանց։ Սա շիշը լեցուր, ծո՜:
— Ես ալ բուհ սիրտ եմ, չեմ կրնար դիմանալ։ Ծո տղաս, երկու շիշը մեկանց բեր, որ մեքիքի պես չերթաս գաս: Մտմտուք ունեցողներն ընդհանրապես բարի մարդիկ կըլլան կոր։ Կտոր մալ պանիր բերեիր, տղաս։ Չարերը մտմտուք չունին։ Կենացդ։
