Քսան հազարնոցի հետ դեմ առ դեմ կուգամ։
— Շաքարը սև է։
— Կը սխալիք, էֆենտիս, շաքարը ճերմակ է։
— Սև է։
— Ճերմակ է։
— Սև է։
— Ճերմակ է։
Տասը հազարանոցը կը հաջորդե քսան հազարանոցին։
— Ի՞նչ կարծիք ունիք շաքարին գույնին վրա։
— Ատ ալ հարցնելու բա՞ն է, ճերմակ Է։
— Ո՛չ, սև Է։
— Հրամանքդ գնա՛, ինքզինքդ կարդալ տուր քիչ մը։
Հազարնոցը կուգա։
— Սա շաքարին գույնն ի՛նչ աղվոր սև Է։
— Շաքարը սև՞ է մի, խենդեցա՞ր, ի՞նչ եղար։
— Ինչո՞ւ խենդենամ։
— Գնա՛ սըկից, աղբա՞ր, գնա՛, դուն բնավ գաղափար չունիս գույներու վրա, ամոթ է․ ամոթ։
— Ե՞ս չունիմ։
— Այո՛։
— Դուն տգետ ես։
— Տգետը դուն ես, քու տեղդ ըլլամ նե կամչնամ խոսելու։ Հարյուր ոսկինոցը կը ներկայանա։
— Շաքարն ինչո՞ւ սև Է։
— Պատվույս չեմ ձգեր քեզի պատասխանելու։
Դասատու մևս կը պնդե ինչ որ պնդած են առաջիններն։
Կը պատասխանեմ.
— Տղա ես դուն, նախակրթարան գնա՛։
Խեղճ խմբագիր մ՞ալ օր մը պատիվ կ՝ունենա նույնը պնդելու։
Կը պատասխանեմ.
— Անպիտան, ջնջո՛ց, մուրացկա՛ն, գնա՛ գրաշարություն ընելու։
Երկու ոսկի ունեցող երեսփոխան մ՝ալ մյուսներուն պես կը պնդե։
Կը պատասխանեմ.
— Ո՜ւհ, ավանակ։
Փող մը չունեցող երեսփոխան մալ կը հանդգնի նույնը պնդել։
Կը պատասխանեմ․
