տովը կապրինք, կուզեմ գործի մը ձեռն զարնել, բայց չգիտեմ թե ինչ գործ բռնեմ...
Այս պահուն տան սպասավորի կերպարանքով մեկը կը
մտնե և ատենաբանին խոսքը կընդմիջե՝ անոր ականջն բան
մը փսփսալով։
— Առաջ ինչո՞ւ իմաց չտվիք։
— Ինքն քսան ոսկի ուզած էր, մենք ալ ձեր մեծապատվութենեն
այնքան ուզեցինք։
— Տեր ողորմյա... հիմա ի՞նչ ընելու է... Վալաթիա գնա՛,
սենյակը բաց...
— Մարդը հիմա կուզե, վասնզի վար չպիտի իջնա և հոս
մեկու մը պիտի տա եղեր։
— Ճաթելո՛ւ բան...
— Ի՞նչ կա, կը հարցունե օտարականը։
— Ոչինչ, քսան ոսկինոց հայելի մը ապսպրած էի, մարդն
երեսուն ոսկինոցեն բերած է և հիմա տասն ոսկի ալ կուզե.
չսպասեր ալ, որ սպասավորը Ղալաթիայեն երթա բերե... սա
եվրոպացիները զարմանալի մարդեր են...
— Եթե կընդունիք՝ ես տամ և ժամե մը ինձի կուտաք։
— Չէ, շէ, ի՞նչ ըսել է, ամոթ բան է. մանավանդ թե ես
չեմ սիրեր փոխառություն ընել։
— Ի՞նչ վնաս ունի. ժամվան մը փոխառության խոսքը
կըլլա՞... եկուր պարոն, ա՛ռ...
— Աս մեծ ամոթ եղավ շիտակը։
— Վնաս չունի։
— Մինաս, շուտ ըրե, Վալաթիայեն տասն ոսկին բեր։
— Շատ աղեկ։
Սպասավորը կը թռի։
— Ներումն կը խնդրեմ, բարեկամ։
— Զարմեր։
— Ի՞նչ բանի վրա կը խոսեինք։
— Գործ մը բռնելու վրա։
— Այո՛, կուզեմ գործի մը սկսիլ. բայց կը վախնամ, որ
