— Հապա, Աբիսողոմ աղային անկողինն ու սնտուկները բերին, ինքն ալ հիմա կուգա։
— Իրա՞վ կըս ես, կնիկ։
— Սուտ ինչո՞ւ պիտի խոսիմ։
— Շատ աղեկ ուրեմն. երթամ պատվական միս մառնեմ
ու գամ:
Մանուկ աղան անմիջապես տունեն դուրս ելավ և հազիվ
թե քանի մը քայլ առած էր՝ կինը ետևեն պոռալ սկսավ.
— Մա՛նուկ աղա, Մա՛նուկ աղա...
Մանուկ աղան ետ դարձավ.
— Միսն ինչո՞վ պիտի եփենք, հարցուր կինը։
— Կուզես գետնախնձորով եփե՛, կուզես լուբիայով։
— Ատ չէ իմ ըսածս, ածուխ չունինք, քիչ մալ ածուխ առնեիր։
— Շատ աղեկ, պատասխաներ Մանուկ աղան և սկսավ
երթալ։
— Մանո՛ւկ աղա, Մանո՛ւկ աղա, կանչեց տիկինը նորեն:
Ետ դարձավ Մանուկ աղան։
— Աղեկ ա՛, մինակ միսով չըլլար, քիչ մ՝ալ բրինձ ա՛ռ,
որ ապուր մալ շինենք:
— Աղեկ ըսիր, կնի՛կ, քիչ մ՝ալ բրինձ առնենք։
Մանուկ աղան այս անգամ վազելով սկսավ երթալ, փողոցը
դառնալու վրա էր, երբ կինը բոլոր ձայնովն ետևեն զայն
կանչեց.
— Մա՛նուկ աղա, Մա՛նուկ աղա... Ման...
Կանգ առավ էրիկն և վերստին ետ դարձավ՝ այս անգամ
դեմքին զվարթության վրա քիչ մը զեղչ ընելով։
— Ի՞նչ կ՝ուզես...
— Մարդ Աստուծո, շոգեկառքի պես կը վազես, ձայնս
մարեցավ։ Սոխ չունինք, աղ ալ չունինք, քիչ մայ կազ կամ
ճրագ առնելու է, որ վառենք, մարդը մութո՞ւն պիտի նստեցունենք։
— Աղեկ ա՛, ամենը մեկեն ըսե, որ նպարավաճառին երթամ
և պետք եղածներն առնեմ, հարյուր անգամ ետևես կանչեցիր:
