Սեդրաք աղան կը ձեռնարկե նոր կոշիկներն հագնելու։ Կոշիկները կապստամբին։
— Ոտքդ ուժով կոխե՛, կը պոռա կոշկակարն։
— Ոտքի վրա ել ու այնպես կոխե, կըսե կոշկակարին
քալֆան։
— Ուժով ոտքդ գետինը զարկ, կը խրատե կոշկակարին
աշակերտը։
— Ծո՜, սա փոշիեն ցանե քիչ մը կոշիկներուն մեջ, որ
Սեդրաք աղային ոտքերը դյուրությամբ սահին ու մտնեն, կը
հրամայե կոշկակարն պզտիկ աշակերտին։
Հրամանը կը կատարվի։
Կոշիկներն՝ հաստատամիտ են։
— էո՜ֆ, քրտնեցա, պե ատամ, կըսե Սեդրաք աղան՝
երեսը թթվեցնելով, քեզի քառասուն անգամ ապսպրեցինք, որ
մեծ ըլլան, լայն ըլլան, երկար ըլլան։
— Կերևա, որ ոտքերդ ալ քրտնած են և անոր համար...
— Չէ, քուզում, չէ, ճանըմ... կոշիկները նեղ են։
— Անգամ մը հագնիս նե՝ կը բացվին։ Լայն ոտքի ամաններն
ավելի կը վնասեն նասըրներուն։
— Չեմ կրնար կոր հագնիլ։
Կոշկակարն քալֆայովն և աշակերտներովն Սեդրաք աղային
օգնելու կերթա։ Երկու հոգի Սեդրաք աղային թևը կը
մտնեն, կոշկակարը Սեդրաք աղային մեկ ոտքը կը բռնե և
կաշխատի կոշիկին մեջ դնել։ Ամբողջ կոշկակարյան խումբը
կը քաջալերե Սեդրաք աղան.
— Հա՛, հա՛, կը մտնա կոր...
— Քիչ մ՝ալ համբերություն...
— Քիչ մալ հաստատամտություն...
— Օն, քաջալերվե՛...
— Վա՛յ, վա՛յ, վա՛յ...
— Քիչ մը Դիմացիր, էֆենտիմ...
— Անգամ մը մտնա նե...
— Ոտքս կտրեին նե՝ ավելի աղեկ էր...
— Հա՛, հա՛, քիչ մնաց...
