— Քիչ մալ ճահտ ընես նե՝ կը լմննա, կերթա։
— Հոգնեցար նե՝ քիչ մը հոգնություն առ տե...
— Չեմ ուզեր, պե ատամ, թող տվեք հանեմ ոտքս, ճիգերս
սըզլամըշ կըլլա կոր...
— Սան մը չէ, կանցնի։
— Հարյուր անգամ ալ ապսպրեցի, որ ես մոտա չեմ ուզեր,
սարերուս հանգստությունը կուզեմ...
— Կոխե ոտքդ...
— Ի՞նչպես կոխեմ, ճանըմ, չեք հասկնար կոր որ ոտքերս
կերին կոր, կարծես թե կրակի մեջ կոխած եմ... թո՛ղ
տվեք, Աստվածնիդ սիրեր, սա ի՞նչ խոսք չհասկցող մարդոց
հանդիպեցանք։
— Քիչ մալ ղայրեթ ըրե՛, էֆենտի։
— Ղայրեթնիդ ալ գետնին տակը անցնի, կոշիկնիդ ալ...
թո՛ղ տվեք ոտքս, վազ անցա։
— Բարկանալու իրավունք չունիք, Սեդրաք աղա...
— Չունիմ, աղբար, չունիմ, դուք իրավունք ունիք բարկանալու,
թո՛ղ տվեք սա ոտքս քաշեմ։
Կոշկակարն ումով բռնած է Սեդրաք աղային ոտքեն,
որուն ինը տասներորդ մասը մտած է կոշիկի մեջ։
— Շատ բծախնդիր եք, Սեդրաք աղա։
Սեդրաք աղան կզգա, թե դերի բռնված Է, ուստի անձնատուր
կ՝ըլլա կոշկակարին, որ յուր խումբովը կը հաջողի կոշիկներն
անցնել յուր հաճախորդին ոտքերուն։
— Տեսա՞ր, ինչպես աղեկ եղավ... ոտքի վրա կայնե քիչ
մը. օ՜հ... մինչև տուն երթաս նե՝ ոչ ցավ մը կը մնա, ոչ բան
մը... սանկ քալե՛, նայիմ։
— Ի՞նչպես քալեմ, ճանըմ, նասըրներս կը ցավին կոր...
հանեցեք սըվոնք։
— Քիչ մը խոսք մտիկ ըրե, Սեդրաք աղա, մինչև տուն
գնա, ոտքերդ պիտի վարժվին ու...
— Քիչ մը լայնկեկ շինեիք նե՝ չէ՞ր ըլլար։
— Չըլլար, Սեդրաք աղաս, չըլլար, ամեն խանութ նամուս
ունի, մենք մեր խանութին պատիվը չենք կրնար կոտրել
