Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/277

— Ի՞նչպես եք, աղե՞կ եք։

— Փառք Աստուծո, Ենովք աղա։

— Տիկինը ի՞նչպես է։

— Աղեկ է։

— Օրիորդներն աղե՞կ են։

— Աղեկ են։

— Ողջ ըլլան. տղադ ի՞նչպես է։

— Շատ աղեկ է։

— Մա՞յրդ։

— Գեշ չէ։

— Մեծ մա՞յրդ։

— Հանգիստ է։

— Փեսան ի՞նչ կընե։

— Ինչընե։

— Ձեզի՞ է։

— Չէ:

— Դուք փեսին տո՞ւնն եք։

— Չէ։

— Ո՞ւր եք հապա։

— Մեր տունը։

— Շատ աղեկ, շատ աղեկ... Խահվե մը ապսպրել տայիր ինձի, որովհետև հոգնած եմ։

— Շատ աղեկ։

— Չե՞ս ըսեր, մեր պզտիկ շունը յավրուլամիշ ըրավ երեկ գիշեր։

— Կընե յա՛։

— Մեկ հատը ձեզի պիտի տանք։

— Շնորհակալ եմ։

— Բայց քիչ մը մեծնան տե, անանկ։

— Շատ լավ։

Հաճախորդդ մեկնելու շարժումներ կընե. նշտնացի կը պատասխանես իրեն, որ քիչ մը համբերե։ Կը բարկանաս, բայց քաղաքավարությունը չներեր, որ Ենովք աղան վռնտես։