— Դուք վաստկեցաք... լավ... տո՛ւր նայինք։
— Առե՛ք։
— Աս ինչ անճոռնի թուղթեր տվեր ես աղբար, կարգես
զատեր զատեր, գեշ թուղթերը տվեր ես։
Դուք կտրեցիք։
— Չեմ ըսեր թե ես չկտրեցի... խաղացե՛ք։
— Վերուցե՛ք։
— Աս ի՞նչ գեշ թուղթ կը քաշեմ կոր, աղբա՛ր:
— Բիքա քոզ... քառասուն։
— Աղեկ թուղթերը դուն ես առեր։
— Չորս ասո... հարյուր...
— Գիտեմ իմ բախտս։
— Բիքա տամա քառո ֆանթի... հիսուն։
— Ասչափ աղեկ թուղթ քաշել... առաջին անգամն է, որ
կը տեսնամ կոր։
— Երկու հարյուր հիսուն...
— Վայ, շունշանորդի թո՛ւղթ, վայ...
— Երկու հարյուր հիսուն...
— Ո՞րչափ գրեցիր աղբա՛ր... յոթը հարյուրի մոտեցեր
ես... դեռ նոր սկսանք խաղալ, կաղաչեմ, ուշադրություն
ըրե..։
— Քու առջևդ կը գրեմ կոր, եղբա՛յր... չորս ասո... հարյուր...
— Վայ, թշվառական թո՛ւղթ, վայ... քսան, հելե քսան մը
բացինք... օրհնյալ է Աստված։
— Երկու հարյուր հիսուն։
— Պե աղբար, քիչ մը կամաց խաղա՛, որ ես ալ տեսնամ,
ինչ է ան, զըվըր ղըվըր երկու հարյուր հիսուն կըսես,
կը բանաս... ինչո՞ւ համար երկու հարյուր հիսուն կըլլա կոր
եղեր... ի՞նչ ըսել է... զաթը իմին թուղթս գեշ կուգա կոր...։
— Հինգ հարյուր...
Տիմոթեոս աղան ձեռքի թուղթերը սեղանին վրա կը նետե
և Աբրահամ աղային դառնալով՝
— Քեզի կամաց խաղա՝ ըսինք, աղբար, մախսուս զիս
