— Մանրամասնությունները անցիր։
Շատ անգամ ալ ամեն ջանք կը դնեմ, որ պատմությունը
կարելի եղածին չափ կարճ ըլլա։
Ահավասիկ տիկին Մարգրիտին հետ վերջին տեսակցությունս,
զոր հիշեցի քիչ մը վերը։
— Վերջապես չըսիր, թե ուսկից իմացար։
— Բավական է, որ իմացա։
— Ասանկ եղավ, ինչ ընենք, Թագուկն ալ նշանեցինք
Մանուկ աղային տղուն, Բարթամ էֆենտիին հետ։
— Շատ գոհ եղա, շատ գոհ եղա։
— Իմին աղջիկս է տեյի չեմ ըսեր, դուն ալ կը ճանչնաս
ձագուկը...
— Հարկավ կը ճանչնամ... շատ աղեկ ըրիք... շատ աղեկ
ըրիք... ուրիշ ինչ կա, չկա նայինք...
— Բան մալ չկա... պարկեշտ աղջիկ մէ... քիչ մը կարդալ
գիտե... կտոր մալ կը գրե... մեզի պես մարդուն աղջիկը
ի՞նչ կրնա սորվիլ։
— Անցիր անոնք... ես չիյտե՞մ... դրացիդ ի՞նչ կընե...
— Ի՞նչ ընե... մեր տունին մեկ սյունը թագուկին է... գիտեի՞ք
ասիկա։
— Գիտեմ, ճանըմ, գիտեմ, մի հոգնիր պարապ տեղը:
Տեսնվինք նորեն։
— Տեսնվինք... ստիպողական գո՞րծ ունիք... մեր կարողությանը համեմատ լաթ ալ պիտի տանք... չտա՞նք մի յա՛...
տունին մեջ բաժին ունենալուն համար աղջիկս առանց օժիտի
կուտամ, Բարթամ էֆենտիին ալ մեղք է։
— Կիրակի օրը տո՞ւնը պիտի ըլլաք։
— Այո՛, Բարթամ էֆենտին ալ աշխատասեր մեկն է, կը
ճանչնաք զինքը։
— Մնաք բարով։
— Հապա Անանիա աղան... հող բռնե, ոսկի դառնա։
— Բարև ըրեք։
— Թող չտվիր, որ պատմեի... կաճապարես կոր... գնա,
անանկ է նե, գնա, գործիդ արգելք չըլլամ... օր մը մեր տունը
