Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/64

— Կապույտ ըլլա թո՛ղ։

— Շատ լավ։ Հասակն և մազերը...

— Երկար, երկար։

— Մեջքը...

— Մեջքը բարակ ըլլա, բայց տկար չեմ սիրեր, կուզեմ, որ քալած ժամանակը միսերը շարժին։

—Կը հասկնամ, այսչափը հերիք է. ճիշտ ուզածիդ պես աղջիկ մը կա, որ շատ ալ պարկեշտ է և իրեն էրկանը համար հոգի տալ կերևա։

— Ես ալ անանկ մեկը կուզեմ։

— Թերևս վաղը քու անունդ իրեն ըսելուս պես վրադ սեր կապե։ Պատկերդ տուր, որ իրեն անգամ մը ցցունեմ։

— Պատկերս վաղը հանել պիտի տամ։

— Վաղը՞... վաղը հանել տալու որ ըլլաք, ոլւը օրեն կառնեք, և ութ օր սպասենք։

— Ինչո՞ւ սպասենք, վաղը կերթանք, մեծ տեղեն է աղջիկը։

— Այո՛։

— Հայրը հարո՞ւստ է:

— Շատ հարուստ՛ է, բայց հարստությունը չցցուներ։

— Շատ խանութներ ունի՞։

— Քսանի չափ։

— Տո՞ւն։

— Քառասունի մոտ։

— Շատ աղեկ, վաղը չէ մյուս օր կ՝երթանք այդ աղջիկը տեսնելու։

— Գլխուս վրա. ցերեկին կուգամ, և մեկտեղ կերթանք։ Մնաք բարով, Աբիսողոմ աղա, սիրտդ հանգիստ բռնե. ես քեզ չեմ խաբեր, ուրիշներու կրակե շապիկ հագցնողներն չեմ։ Կեցիք բարով, վաղը չէ, մյուս օր։

Տիկին Շուշանը կը մեկնի։