Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/87

— Ինչո՜ւ պիտի խպնիմ, պատասխաներ Աբիսողոմ աղան չվարելով։

— Ինչո՜ւ խեղճ տղան երկու ժամե ի վեր հոս կսպասցունես։

— Ո՜վ կսպասցունե, ո՞վ կուզե, որ սպասե, կը վռնտեմ, չերթար։

— Կը վռնտես, բայց առանց մի ոսկի պարտքդ տալու:

— Ո՞վ պարտք ունի անոր։

— Դուն ունիս. և եթե ան չըսեր ինձի, թե քեզմե առնելիքն այս իրիկուն պիտի առներ և ինձի պիտի տար, ես չէի տպեր այդ տոմսակներն և ներկայացման աղգերը։ Երկու ժամ է, որ դռան առջև կսպասեմ, որ իջնա և պարտքը տա. և դուն հոս կը խաղցունես խեղճը։

— Աս ի՞նչ Է, ես անոր պարտք ունենա՜մ... ամենևին...

— Ամենևին, ըսավ Մանուկ աղան:

— Ես անպատճառ առնելիք ունիմ չըսի քեզի, պարոն տպարանապետ, ըսավ դերասանը, այլ ըսի, թե օթյակի տոմսակ մը պիտի տամ, ոսկի մը պիտի առնեմ։

— Ինչո՜ւ ուրեմն խաբեցիր զիս, ստախո՛ս:

— Որպեսզի ծանուցումները ետ չմնան:

— Ես քու խաղալի՜կդ եմ։

— Ան քու խաղալի՜կդ է, ըսավ Մանուկ աղան՝.

— Ինչո՜ւ խաղալիկս ըլլաս:

— Թշվառական, խայտառակ, անամոթ, աներե՛ս...

— Ատոնց ամենն ալ դու ես։

— Դո՛ւ ես։

— Ես չեմ, դու ես։

Ես չեմ, դու ես-ի վրա ծեծկվուք մը կը ծագի դերասանին և տպարանապետին մեջտեղ, Աբիսողոմ ու Մանուկ աղաները մեծ դժվարությամբ կը հաջողին զանոնք իրարմե բաժնել։

— Վա՛ր իջե՛ք, պոռաց Աբիսողոմ աղան զանոնք զատեկեն ետքը, վար իջե՛ք և հոն կռվեցե՛ք։

— Դուն մեր կռվույն խառնվելու ի՞նչ իրավունք ունիս.