Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 4 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/234

— Մարդ մի կուգա կոր, ըսի՛ր... (Լալով) մեռելներուդ հոգուն համար, հինգ փարա տուր, Աստված գործդ հաջողե, երկու օրե ի վեր բան մը կերած չեմ, անոթի եմ:

— Գնաց։

— Քոնսոլիտեն խապար մը ունի՞ս, ելեր է կըսեն կոր։

— Քոնսոլիտր ձգե՛ դուն հիմա, ես քեզի խայրլը հավատիս մը բերի, անոր նայինք։

— Ի՞նչ կա։

— էֆենտիմ, պյություն մուրացկանները տերութենեն առնելիք ունին եղեր տե՝ խապար չունին։

— Ի՞նչ կըսես, ծո՛։

— Չիմացա՞ր, անցյալ շաբթու Մեճլիսի ումումիեին մեջրեիս Վեֆիք փաշան ըսեր է՝ թե հինգ հարյուր տարի կա, որ տերությունը աղքատներու համար մեծ մեպլաղ մը տվեր է աս մեպլաղին ֆայիզովը, էֆենտիմ, չէ քի միայն Պոլսո աղքատները՝ այլ անոր հինգ հարյուր խաթր աղքատներ ալ գտնվին նե՝ կեչինմիշ կըլլան եղեր։

— Ինչո՞ւ ուրեմն մեր ֆայիզները չեն տար եղեր։

— Ասանկ նստելով գործ չի քալեր, պյություն մուրացկաններս մեկ ըլլալու ենք, քեհյանիս առջևեն, մենք ետևեն խարիճիեի առջև շարվելու ենք, արզհալ մը տալու ենք և հաշիվները նայելու ենք։

— Անանկ է յա, նայինք որի տրվեր է այդ ֆայիզները։

— Ի՞նչ կըսես, աղբար, ֆայիզները կառնենք, յան կուգանք, զաթր այս տարի տունեն գլուխս կը տանին կոր քի Պեռյուք Տերե երթանք։ Աս ի՞նչ անիրավություն է, մեր ֆայիզներուն վրա նստեր են։

— Հիմա բանած ֆայիզները առնելնես ետքը, ան ալ չե՞նք կրնար ուզել։

— Իրավունքնիս չէ՞ մի. կուզենք, կառնենք պանքայի մը կուտանք, ֆայիզը անկից կ՛առնենք։

— Պոլսո աղքատներուն հինգ խաթը ըլլա նե, կեչինտիրմիշ կընե եղեր հե՜ե՜։

— Ճանըմ, Ահմետ Վեֆիք փաշան սուտ չպիտի խոսի յա՛։