մնացինք... մնացինք մենք ալ անգլուխ, ա՛հ... անգլուխ մենք մնացինք ահ ալ...
Բազե — Եթե մեր գլուխն եկած դժբախտությունը գիտնայիր։
Ծիծաղ — Ձեր յուրաքան չլուրին գլուխն ողջ կեցած է իր տեղը... անոնք ձերը չե՞ն... ըսեք, կը վախնամ, որ ձեր գլուխները վաճառեցիք և քանի մը երեսփոխաններու պես ուրիշներուն գլուխը կը գործածեր...
Ուրուր — Դուն ալ մեզի ողբակից կըլլայիր, եթե լսեիր, թե ի՞նչ փորձանք եկավ մեր գլխուն։
Ծիծաղ — Ինչ պատահեցավ։
Շահեն — Մեռավ, վախճանեցավ մեր սինոդի նախագահն այն բարեսիրտ, ազնվասիրտ և ներողամիտ հայրն որուն օրով մենք ամենքս ալ առատորեն կը գողնայինք։
Ծիծաղ — Վախ, վախ, վախ...
Ուրուր — Ջերմեռանդաբար կը կողոպտեինք մեր բույնն այցելողներն:
Ծիծաղ — Այս կորստյան ո՞վ կրնա հանդուրժել...
Ուրուր — Ա՜հ, անոր օրով հյուրերեն նվերներ կառնեինք բռնությամբ։
Ծիծաղ — Ցավալի կորուստ...
Շահեն — Կաչաղակի մը գլուխը թագ դնելու համար անոր բոլոր փետուրները կը փետտեինք։
Բազե — Ի՞նչպես չլանք։
Ուրուր — Ի՞նչպես մոռնամ ես այն օրերն, ուր շատ անգամ նախագահին քսակն կառնեի ստակ առնելու համար, և հետո կը մոռնայի քսակն իրեն դարձնելու։
Բազե — Անոր օրով միշտ որսորդության կելնեի և առատ որսերով կը դառնայի, ահ, մեր կյանքին բոլոր օրերն ողբով և կոծով անցնելու ենք, որ կսյրենանք մեր երախտագիտությունն հայտնել անոր։ Կը հիշե՞ս, Շահեն, օր մը երկուքս մեկեն որս մր ըրինք և զայն բաժնելու համար կռիվ մը ծագեցավ մեր մեջ...
Շահեն — Ո՞ր կռիվն էր... ի՞նչպես հիշեմ... քեզի հետ շատ կռիվներ ունեցած ենք։
Բազե — Նվերի մը առթիվ...
