Սիղենոս. — Վա, կոհակս... վայ, վայ, վայ... կռնակիս ոսկորները կոտրեցան...
Բագոս. — Անիրա՛վ, ինչո՞ւ այդ հաստ փայտով վարչապետիս կռնակը զարկիր։
Ռահահորդ. — Որովհետև ուրիշ փայտ չունեի ձեռքս։
Սիղենոս. — Վայ, վայ, վայ...
Բագոս. — Բայց ինչո՞ւ զարկիր։
Ռահահորդ. — Որպեսզի գծեն քիչ մը անդին քալե, որ կառքին անիվներուն տակը չմնա և երկու կտոր չըլլա։ Պարզապես զգուշացուցի զինքն և կարծեմ թե ձեզմե շնորհակալություն սպասելու իրավունք ունիմ։
Սիղենոս. — Վայ, վայ, վայ...
Հիպնոս. — Ահ, ահ, ահ...
Ծիծաղ. — Ոսկորները կոտրելու համար շնորհակալությո՞ւն կուզես։ Ահ, եթե Արամազդ հոս ըլլար՝ կը տեսնեիր, թե ինչպես քեզի Ամփիտրիոնի կը փոխեր անմիջապես։ Զգուշացնելու պատրվակավ ամենուն ոսկորները կը կոտրեք։
Ռահահորդ. — Թ՛ող այդ ծերունին ալ այնչափ չխմե։
Սիղենոս. — Խնդիրեն շեղեցավ, կաղաչեմ, Ծիծաղ, ի կարգ հրավիրե զինքն, անձնականիս դպավ։ Վայ, վայ, վայ ոսկորներս...
Մոմոս. — Ո՞ր ոսկորներդ կը ցավին...
Սիղենոս. — Վայ, վայ, վայ, որն ըսեմ, ամենն ալ կը ցավին, եթե քիչ մը գինիով շփենք ի՞նչպես կըլլա արդյոք։
Բարոյական. — Ձեթն աղեկ է։
Մոմոս. — Վազե շուտ մը սա դիմացը կեցող երիտասարդին գլուխեն քիչ մը ձեթ առ եկուր։
Բարոյական. — Կուտա՞... մազերը կավրվին։
Ծիծաղ. — Բարեգործության մը համար է, ըսե՛։
Բարոյական. — Տղա՞ եք, ի՞նչ եք, տեսնվա՞ծ բան է մեր մեջ, որ բարեգործության մը համար կենդանի մը անուշահոտ յուղերով օծված մազերն ավրե, ես ասանկ ծանր առաջարկություն չեմ կրնար ընել։
Սիղենոս. — Ես ալ ծանր կը գտնեմ այդ առաջարկությունն. եթե քիչ մը գինի խմեմ, կարծեմ թե ոսկորներս կը շտկվին։
Բագոս. — Ա՛ռ խմե՛, սիրելի վարժապետս։
