Ամենքն. — Այո, Ժամանակն է, որ կանցնի...
Բարոյական. — Կանչե՞մ։
Ծիծաղ. — Թող տուր անցնի... մենք ուրախանանք, զվարճանանք և Ժամանակն մեր ուրախության նախանձելով թող անցնի։
Բարոյական. — Ո՛րքան ալ շուտ կ՛անցնի...
Բագոս. — Իմ առջևես չկրնար համրաքայլ անցնիլ...
Եվողոս. — Քիչ մը կերակուր ուտենք... հավերժահարսեր, կերակուրը բերեք...
Բարոյական. — Սեղանը պատրաստ է, հրամմեցե՛ք։
Մոմոս. — Նստինք... Բագոսը պիտի նախագահե...
Բարոյական. — Բագոսն աղեկ է, ուտելու, խմելու պաշտոն ունեցող ժողովներու նախագահ կընտրվի միշտ։
Բագոս. — Արդեն մեկալ նախագահներուն ըրածն ի՞նչ է, անոնք ալ վազելով կերթան համեղ կերակուրներով և պատվական գինիներով զարդարված սեղաններու նախագահելու, իսկ երբ վրան կանաչ ասվի ձգված սեղանի մը նախագահելու հրավիրվին՝ կամ տկարություն կ՝ունենան և կամ բանավոր պատճարւ։
Ծիծաղ. — Բագոս իրավունք ունի, խմենք, ուտենք, կերակուրները բերեք։
Բարոյական. — Սեղանը պատրաստ է...
Մոմոս. — Ատյանը բացված է ուրեմն։
Ծիծաղ. — Այո, պատրաստվեցե՛ք ձեր փորըկշտացնելու:
Մոմոս. — Ժողովներուն պատվականագույնն է աս:
Ծիծաղ. — Միս կուզեմ։
Մոմոս. — Ես ալ անուշեղեն կուզեմ։
Եվողոս.— Գայլի մը պես անոթի եմ, հաց կուզեմ:
Ծիծաղ. — Ո՜հ, ի՛նչ անկեղծություն, կենդանիներեն ոմանք կամչնան «Փորս անոթի է։ Հաց կուզեմ» ըսելու և. «Խոսք կուզեմ» կըսեն, ա՜հ, որքան կը սիրեմ պարզությունն:
Մոմոս. — Ստո՞ւյգ է այն լուրն, թե ապուրին մեջ կարմիր պղպեղ դրված է:
Եվողոս. — Այդ հարցմանդ պատասխանը գալ տարի կրնաս առնել։
